Melos
Melos (Graece Μῆλος, Neograece Μήλος) est insula vulcanica et demus a Laconia ad orientem versus, in catena insularum Cycladum inclusa.
Locus: 36°44′0″N 24°25′0″E
Zona horaria: UTC+2, UTC+3
Situs interretialis
Gestio
Geographia
Tabula aut despectus
A temporibus praehistoricis habitata insignes metallorum copias praebet. Obsidianum e fodinis quae Demenegacium et Ad Nychia nuncupantur homines iam aevis mesolithico neolithicoque extraxerunt. His diebus proveniunt imprimis bentonites, argilla alba et perlites. Oppidum aetatis aëneae, Phylacope appellatum, annis 1974-1977 effoditum est. Sed litorum pulchrorum causa etiam periegesis maximi momenti est.
Locus insulae medius nomine Placa supra portum Adamantem (Aδάμας) situs est. Alii vici sunt Trypete (Τρυπητή), Triobasalos (Τριοβασάλος) et Pollonia (Πολλώνια). A Pollonia cottidie ponto ad insulam vicinam Cimolum vehitur.
Insignis "Veneris Meliae" statua, anno 1820 in insula reperta, hodie in Museo Lupariensi invenitur, exemplar statuae in museo archaeologico Placae sito collocatum est.
Administratio
recensereUsque ad annum 2010 nomo vel praefecturae Cycladum attributa Melos nunc ad regionem Aegaei Australis (Περιφέρεια Νότιου Αιγαίου) pertinet. Una cum Antimelo (Αντίμηλος), nonnullis insulis minoribus non habitatis et insulis Ananis (Ανάνες), quae circiter 23 km in meridiem versus sitae sunt, Melos nunc est unus e quattuor demis in homonyma regionali unitate.
Historia
recensereUt e repertis liquet Melos iam a 5000 a.C.n. continenter habitata est.
Melos, quia erat Lacaedemoniorum colonia, una insularum Cycladum Foedus Delium non ingressa est. Bello Peloponnesiaco igitur hostes ab Atheniensibus habebantur qui iam anno 426 a.C.n., sexaginta navibus et duobus milibus hoplitarum missis, eorum agros vastaverunt nec tamen eos subigere potuerunt[1]. Anno vero 416 a.C.n. Athenienses classem 38 triremium miserunt insulam subactum; homines caesi, feminae liberique in servitutem abducti sunt. Thucydides res gestas in Dialogo Meliorum, qui dicitur, refert.[2]. Qui superstites erant in patriam a duce Lacedaemoniorum Lysandro anno 404 a.C.n. restituti sunt[3].
Tempore Francorum insula pars erat Ducatus Archipelagi, paucis annis (1341–1383) exceptis, cum erat dominium separatum a Marco Sanudo filiaque eius rectum.
Mutatio incolarum numeri
recensereannus | incolae insulae |
---|---|
1907 | 17 638 |
1991 | 4 390 |
2001 | 4 771 |
2010 | 4 736 |
Homines noti
recensere- Antonius Vassilacchi (1556–1629), pictor
- Diagoras (saeculo quinto a.C.n.), philosophus
Varia
recensereMeli propria sunt "syrmata" (σύρματα), domus iuxta aquam exstructae, quarum pars inferior hieme naviculis pescatorum tuto praesidio est. Litus navicularum portis varii coloris obsitum—imprimis in vicis sicut Clima vel Mandracia—singularem aspectum praebet.
Notae
recensere- ↑ Thucydides III.91.
- ↑ De bello Peloponnesiaco 5, 84-116. Cf Isocrates, Panegyricus 100-110.
- ↑ Plutarchus, Lysander, 16.
Fontes
recensere- Strabo, Geographica libro decimo capite quinto 1
- Thucydides, libro quinto De bello Peloponnesiaco 84-116
Bibliographia
recensere- J. Theodore Bent, The Cyclades, or Life Among the Insular Greeks (Londinii: Longmans Green, 1885) pp. 57-85 (Anglice)
- A. C. Renfrew, M. Wagstaff, edd., An Island Polity: The Archaeology of Exploitation in Melos. Cantabrigiae: Cambridge University Press, 1982 (Paginae selectae apud Google Books)
Nexus externi
recensereVicimedia Communia plura habent quae ad Melum spectant. |
Pinacotheca
recensere-
Adamas (Aδάμας)
-
Syrmata in vico Clima (Κλίμα)
-
Litus in insula Melo
-
Summus mons 748 metrorum (Propheta Elias)
-
Rupes alba vulcanicae originis in Saracenico (Σαρακήνικο)
-
Scopuli "ursi" dicti ante insulae litus
-
Antonius Vassilacchi, pictor, natus Meli anno 1556
Agathonesium • Amorgos • Anaphe • Andros • Antiparos • Astypalaea • Calymnos • Carpathos • Casos • Cea • Chalce • Cimolos • Cos • Cythnos • Ios • Leros • Lipsi • Megiste • Melos • Myconos • Naxos • Nisyros • Paros • Patmos • Pholegandros • Rhodos • Seriphos • Sicinos • Siphnos • Syme • Syros • Telos • Tenos • Thera | |