Mons ignifer,[1] mons ignivomus,[2][3] mons Vulcanius,[2] vel vulcanus tantum,[3] est mons qui erumpens ignem, lavam, cineresque ex terrae abyssis ad superficiem fundit. Talium montium, exempla celeberrima sunt Aetna, Eyjafjallajökull, Kilauea, Kilimandiarus, Krakatau[4], Mauna Kea, Mauna Loa, Mons Calvus, Mons Sanctae Helenae, Thera,[5] Vesuvius. Maximus in systemate solari est Olympus Mons, qui in Marte planeta patet.

Mons Sanctae Helenae in civitate Vasingtonia die 18 Maii 1980 erumpit.
Tabula notata montis igniferi: 1, camera magmatis; 2, saxum fundamenti; 3, fistula; 4, basis; 5, Lamina magmatica; 6, fistula bracchialis; 7, laminae cineris ex vulcano emissae; 8, latus; 9, laminae rhyagis ex vulcano emissae; 10, fauces; 11, conus parasiticus; 12, fluxus rhyagis; 13, os; 14, cratera; 15m nubes cinerum.

Nexus interni

Notae recensere

  1. Gustavus Adolphus Schumann, Pentateuchus Hebraice et Graece, vol. 1, Genesis (Lipsiae: Friedericus Fleischer, 1829), 66.
  2. 2.0 2.1 Friedrich Karl Kraft: Deutsch-Lateinisches Lexikon aus den Römischen Classikern zusammengetragen und nach den besten neuern Hülfsmitteln bearbeitet. Zweiter Band. K–Z. Vierte umgearbeitete und vermehrte Auflage (Stutgardiae, 1844), 1244.
  3. 3.0 3.1 Ebbe Vilborg, Norstedts svensk-latinska ordbok, editio secunda, 2009.
  4. Ioseph Donat, Summa philosophiae christianae..., vol. 4, 1924, p. 380.
  5. Vide etiam Calderam Thereaeam,

Bibliographia recensere

Nexus externi recensere

  Vicimedia Communia plura habent quae ad montes igniferos spectant.