Antarctica

Antarctica (vel Antarctis^[1]) est australissima continens Telluris, quae geographicum Polum Australem superiacet. Est posita in regione Antarctica Hemisphaerio Australi, paene omnino ad australem Circuli Antarctici partem, atque ab Oceano Antarctico cingitur. In circa 14.4 milliones chiliometrorum quadratorum consistens, ea est continens quintus a maximo, post Asiam, Africam, Americam Septentrionalem, Americam Australem; praeterea, sua magnitudo est bis magnitudinis Australiae. Circa 98 centesimas Antarcticae a glacie tegitur, quae generatim est saltem 1.6 chiliometra crassa.

Topographia subglacialis et bathymetria saxi quae sub glacie Antarctica iacent.

Pittacium cursuale Antarcticam vehementius dicit.

Antarctica est frigidissimus, siccissimus, ventosissimus telluris continens, et habet altissimam omnium continentium elevationem mediam.^[2] Ea praeterea est desertum, cuius praecipitatio quotannis est solum 200 millimetra secundum litus, multoque minus in interiore parte.^[3] Temperatura aeris in Antarctica gradum –89 °C (–129 °F) attigit. Nemo ibi perpetuo habitat, sed fere a 1000 ad 5000 hominum per annum in stationibus investigationis per continentem sparsis habitant. Solum organismi ad frigus accommodati ibi supersunt, inter quos multa genera algarum et animalium (exempli gratia, acari, nematoda, sphenisciformes, pinnipedia, tardigrada), bacteriorum, fungorum, plantarum, et protistorum. Vegetatio ubi fit est tundra.

Mythi et coniecturae de Terra Australi ab antiquitate in tempora posteriora deductae sunt, sed primus conspectus confirmatus usitate habetur anno 1820 ab expeditione Russica Thaddaei Bellingshausen et Michaelis Lazarev in Vostok et Mirny factus esse. Continens autem, ob circumiectum infestum, inopiam opium naturalium, et solitudinem, reliquium saeculi undevicensimi plerumque neglectus manebat. Foedus Antarcticum anno 1959 a duodecim civitatibus signatum est; usque hodiernum diem, 49 civitates foedus signaverunt. Foedus res militares et mineralia exfossa interdicit, explosiones^? nucleares et abiectionem ramentorum nuclearium prohibet, investigationes scientificas sustinet, et oecozonam continentis tuetur. Experimenta a plus quam quattuor milibus eruditorum ex multis civitatibus habentur.

Hodie populus demiratur quid sub strato niveo Antarcticae est. Sunt theoriae et quaestiones de cultu humano antiquo ibi a nonnullis milleniis incoluit quando clima calorior fuit, et si reliqua eorum aedificiorum conservata subter sunt.

Etymologia

Primus nominis Antarcticae usus ut nominis continentis Ioanni Georgio Bartholomew, cartographo Scotico, decennio 190 tribuitur.^[4] Nomen Antarctica est versio romanizata compositi Graeci ἀνταρκτική, formae femineae ἀνταρκτικός,^[5] 'contra Arcticam'.^[6]

Historia explorationis

Mons glacialis in conspectum navis e longinquo datur in hac illustratione navis lusoriae in Antarctica.

Fides in Terra Australi—in vasto continente procul ad australem Telluris partem ut septentrionales libret terras Europae, Asiae, Africae Septentrionalis—exsistitit post tempora Ptolemaii saeculo primo, qui subiecit notionem ut symmetriam omnium massarum terrestrium in orbe terrarum notarum conservet. Etiam saeculo septimo decimo exeunte, cum exploratores invenerant Americam Australem et Australiam non esse partes "Antarcticae," geographi crediderunt continentem esse multo maiorem quam magnitudo vera.

Pinacotheca

Mons glaciei Huron.
Statio Ohridski-Livingston.
Tabula insularum Livingston et Grenovici, ex libro L. L. Ivanov et al.
Sol montem glaciei illuminans.
Mons Berlin ignifer.

Nexus interni

Notae

↑ Gen. -idis. In lingua Anglica et saepe in Francogallica et terra continens "Antarctica" nominatur, et omnis regio circumpolaris australis. Hispanice, Italice, Portugallice, Russice et interdum Francogallice solum regio circumpolaris "Antarctica" nominatur, terra autem firma "Antarctis"; sed Theodisce vice versa "Antarctis" est regio circumpolaris et "Antarctica" continens. Saepe et Latine "Antarctis" invenietur: Iosephus Motyka, Lichenum Generis USNEA Studium Monographicum, 1938, p. 22; N.S. Golubkova, De biomorphis lichenum Antarctidis notula, in: Novitates Systematicae Plantarum non Vascularium, 11, 1974; M.P. Andreev, Lichenes oasium maritimarum Antarctidis Orientalis, in: Novitates Systematicae Plantarum non Vascularium, 27, 1990; Ephemeris, De continentibus ad septentriones moventibus et De Iaponica navi; Alma Roma, 1933, 20, 4 et 1934, 21, 4. Cf. et binomina Prosipho antarctidis, Weinkauffia antarctidis, Bullinella antarctidis etc.
↑ National Satellite, Data, and Information Service. "National Geophysical Data Center". Government of the United States
↑ Joyce, C. Alan (18 Ianuarii 2007). "The World at a Glance: Surprising Facts". The World Almanac
↑ "John George Bartholomew and the naming of Antarctica," CAIRT 13, National Library of Scotland, Iulio 2008, ISSN 1477-4186; et "The Bartholomew Archive" .
↑ Liddell, Henry George; Scott, Robert, "Antarktikos", in Crane, Gregory R., A Greek–English Lexicon, Perseus Digital Library, Tufts University .
↑ Hince, Bernadette (2000). The Antarctic Dictionary. CSIRO Publishing. p. 6. ISBN 978-0-9577471-1-1 .

Bibliographia

Cailleux, André Cailleux. 1967. L'Antarctique. Presses universitaires de Francep.
Canobbio, Éric. 2007. Atlas des pôles. Autrement.
Deutsche Forschungsgemeinschaft. 2005. Deutsche Forschung in der Antarktis: Wissenschaftlicher Fortschritt und Perspektiven. Weinheim: Wiley-VCH. ISBN 352731251X.
Gonigal, David M. C., et Lynn Woodworth. 2002. Antarctica: the blue continent. The Five Mile Press. ISBN 1865038008.
Kleinschmidt, Georg. 2001. Die plattentektonische Rolle der Antarktis. Themen, vol. 73. Monaci: Carl-Friedrich-von-Siemens-Stiftung.
Lorius, Claude. 1991. Antarctique: continent de l'extrême. Éditions Denoël.
May, John. 1991. Das Greenpeace-Buch der Antarktis. Ravensburg: Ravensburger Buchverlag. ISBN 3473461660.
Roland, Norbert W. 2009. Antarktis. Forschung im ewigen Eis. Heidelberg: Spektrum Akademischer Verlag. ISBN 9783827418753.
Stonehouse, B. 2002. Encyclopedia of Antarctica and the Southern Oceans. Novi Eboraci: John Wiley & Sons ISBN 0471986658.
Rosove, Michael H. 2000. Let Heroes Speak: Antarctic Explorers: 1772-1922. Berkley Books. ISBN 0425183300.
Shrihai, Hadoram. 2008. The Complete Guide to Antarctic Wildlife. Ed. secunda. Princetoniae: Princeton University Press. ISBN 9780691136660.
Trewby, Mary. 2002. Antarctica: An Encyclopia from Abbott Ice Shelf to Zooplancton. Firefly Books. ISBN 1552975908.
Victor, Paul-Émile, et Jean-Christophe Victor. 2007. Adieu l'Antarctique. Éditions Robert Laffont. ISBN 9782221108741.