Mare Beringianum

Mare Beringianum^[1]^[2] est Oceani Pacifici mare in margine positum,^[3]^[4] in pelve aquae altae consistens quae per angustum clivum in aquam humiliorem supra pluteos continentales elevatur.

Tabula locum Maris Beringiani, cum zonis latitudinis et longitudinis secundum Systema Coordinatum Mercator Transversum Universale^? ostendit.

Paeninsula Alascana Mare Beringianum a Sinu Alascana separat. Mare circa duo milliones chiliometrorum quadratorum areae superficialis tegit, ad orientem et boreorientem ab Alasca, ad occidentem a Siberia et Paeninsula Camtschatica^[5] Russiae, ad meridiem a Paeninsula Alasca et Insulis Aleuticis, et ad septentrionem a Freto Beringiano finitum, quod Mare Beringianum cum Mari Tschukotensi Oceani Arctici coniungit. Sinus Bristolensis est pars Maris Beringiani quae Paeninsulam Alascanam ab Alasca continentali separat.

Mare Beringianum ex Vito Bering appellatur, navigatore Danico pro Russia merente, qui anno 1728 fuit primus Europaeus qui id, ab Oceano Pacifico ad septentriones ad Oceanum Arcticum navigans, penitus exploravit.

Oecosystema Maris Beringiani opes naturales intra iurisdictiones Civitatum Foederatarum et Russiae comprehendit, cum aquis internationalibus in medio oceano (Donut Hole Anglice appellatis).^[6] Permutatio fluminum oceanicorum, glaciei marinae, et caeli status oecosystema forte feraxque efficit.

Historia

Despectus in Mare Beringianum ex satellite; Alasca in dextra summa, Russia in laeva summa iacet.

Plurimi eruditi putant maris aequor per recentissimum aevum glaciale fuisse tam humile quam homines et alia animalia ab Asia ad Americam Septentrionalem trans quod nunc est Fretum Beringianum pede migrare possent. Haec doctrina "pons terrestris Beringianus" usitate appellatur, et a nonnullis primum aditus hominum in Americas existimatur.

Adest in Mari Beringiano parva Laminae Kula pars. Lamina Kula est vetus lamina tectonica, quae per aevum Triassicum sub Alascam subducta est.

Geographia

Mare Beringianum et Oceanus Pacifics Septentrionalis.

Rurik, navis Russica, ut cibum et armamenta pro expeditione ad Mare Tschukotense in regionibus septentrionalibus oneret, ad ancoras prope Insulam Sancti Pauli in Mari Beringiano deligat. Adumbratio Ludovici Choris anno 1817 picta.

Ambitus

Societas Hydrographica Internationalis fines Maris Beringiani sic definit:^[7]

Ad septentriones. Fines meridiani Maris Tschukotensis (Circulus Arcticus inter Siberiam et Alaskam).
Ad meridiem. Linea quae a Puncto Kabuch (54°48′N 163°21′W / 54.8°N 163.35°W / 54.8; -163.35) in Paeninsula Alascana, per Insulas Aleuticas ad meridianissimas Insulas Praefectorias usque ad Camtschatcam extendit, ut omnes aquae angustae inter Alascam et Camtschatcam in Mari Beringiano comprehendantur.

Insulae

Inter insulas Maris Beringiani sunt:

Insulae Diomedis
Insula Hagemeister
Insula Karaginskij
Insula King
Insula Nunivak
Insulae Praefectoriae (Komandorenses), inter quas insula Beringii et insula Aenea
Insulae Pribilof duae: insula sancti Pauli^[8] et insula sancti Georgii^[8]
Insula Sancti Laurentii^[8]
Insula Sancti Matthaei
Insula Sledge
Insula Verchoturovii

Regiones

Inter regiones Maris Beringiani sunt:

Mare Beringianum sedecim valles submarinas comprehendit, inter quas insigniter Valles Zhemchug, maxima orbis terrarum valles submarina.

Flumina, quae in mare Beringinaum aquas ferunt, sunt Iuconus, Anadyr, Olutora etc.

Oecosystema

Odobeni rosmari divergentes super glaciem Maris Beringiani prope Alascam Iunio 1978 considunt. Fons: NOAA.

Liparidae, pisces non commercii apti, in Mari Beringiano aliquando capiuntur.

Paralithodes camtschaticus.

Despectus ex aere in Castra Tutakoke Bird in litore Marie Beringiani ad meridiem Sinus Hooper sita.

Inclinatio plutei Maris Beringiani est praecipuus productionis primariae^? agitator in Mari Beringiano.^[12] Haec zona, ubi humilior pluteus continentalis in Pelvem Aleuticarum Septentrionalium descendit, etiam "Cingulum Viride" appellatur.

Alius productionis agitator in Mari Beringiano est glacies marina tempestiva, quae vere florescentiam phytoplanctonis partim impellit. Glacie marina per tempus liquefacta, aqua salinitatis minoris in medias aliasque plutei regiones influit, stratificationem effectusque hydrographicos efficiens, qui vicissim productivitatem movent.^[13]

Biodiversitas

In Mari Beringiano habitant nonnulla orbis terrarum animalia fera quae multum valent. Hae aquae sustinent multas cetaceorum species periclitatas, inter quas Balaena mysticetus, Balaenoptera musculus, Balaenoptera physalus, Balaenoptera borealis, Megaptera novaeangliae, Physeter macrocephalus, et Eubalaena japonica, rarissimum orbis terrarum cetaceum. Inter alia mammalia marina magni momenti sunt Odobenus rosmarus, Eumetopias jubatus, Callorhinus ursinus, Delphinapterus leucas, Orcinus orca, Ursus maritimus.

Marinis orbis terrarum avibus, Mare Beringianum maximi momenti est. Plus quam triginta species avium marinarum et circa 20 milliones singularum in regione Maris Beringiani nascuntur. Inter species conspicuarum avium marinarum sunt Fratercula cirrhata, Phoebastria albatrus (periclitata), Somateria fischeri, et Rissa brevirostris. Multae harum specierum sunt unicae in hac regione, quae eis uberissimam praebet habitationem, praesertim secundum marginem plutei et in aliis regionibus victu sursum consurgente copiosis, sicut valles Pribilof, Zemchung, Pervenets.

Duae species in Mari Beringiano vernaculae, Hydrodamalis gigas et Phalacrocorax perspicillatus, sunt ob nimium usum^? humanum exstinctae. Praeterea, Branta canadensis asiatica, parva Brantae canadensis subspecies, ob nimium venationis et introductionem rattorum in eorum insulas nasciendi emortua est.

Mare Beringianum multas piscium species sustinet. Nonnullae piscium species magna et pretiosa cetaria commercii sustinent. Inter pisces commercii sunt sex species Oncorhynchi Pacifici, atque species Theragra chalcogramma, Paralithodes camtschaticus, Gadus macrocephalus, Hippoglossus stenolepis, Limanda aspera, Sebastes alutus, Anoplopoma fimbria.

Biodiversitas piscium est magna, et saltem 419 species piscium ex Mari Beringiano a piscatoribus relatae sunt.

Piscatus

Mare Beringianum est locus celebratissimus pro cetariis feracissimis utilibusque piscium, sicut Lithodidae,^[14] Chionoecetes, Salmonidae Sinus Bristolensis, Pollachius, et alii pisces soli^?.^[15] Haec cetaria ubertati Maris Beringiani per involutum rete cibarium haud intellectum confidunt. Continua horum cetariorum vita oecosystema intactum, sanum, productivumque requirit.

Piscatus pro commercio est res magni momenti in Mari Beringiano, quo maximae orbis terrarum societates cibi marini utuntur ut pisces conchasque producant. In Civitatibus Foederatis, cetaria commercii circa $1 billionem cibi marini, in Russia circa $600 milliones per annum capiunt.

Mare Beringianum etiam est medius Lithodidarum Chionoecetumque temporum Alascanorum locus, decapodorum quae in Deadliest Catch, programmate televisifico Canalis Inventionis, enarrantur. Captiones ex aquis Alascanis sunt dimidium captionis piscium concharumque annuae Civitatum Foederatarum.

Mutatio

Ob mutationes quae in Arctica fiunt, futura climatis oecosystematisque Maris Beringiani evolutio est dubia.^[16] Haec est quaestio symmetros: mutatio climatis oecosystemata impellit, atque oecosystemata vicissim sunt signa mutationis climatis.

Notae

↑ Cf. versionem Latinam vocabuli Beringsee apud Lucusaltianum, Petrum (2024). Lexicon Latinum Hodiernum Lucusaltianum: Pars Geographca (ed. XXIV) [PDF]. Lentiae: Petrus Lucusaltianus. p. 40.
↑ Prodromus descriptionis animalium evertebratorum quae in expeditione ad oceanum Pacificum septentrionalem, Iohanne Rodgers duce, a republica federata missa, observavit et descripsit W. Stimpson, pars I (Philadelphiae: 1857), p. 24.
↑ M. J. R. Fasham (2003). Ocean Biogeochemistry: The Role of the Ocean Carbon Cycle in Global Change. Springer. p. 79.. ISBN 978-3-540-42398-0
↑ McColl, R. W. (2005). Encyclopedia of World Geography. Infobase Publishing. p. 697.. ISBN 978-0-8160-5786-3
↑ Vide epitheton speciei Paralithodis camtschaticae.
↑ "North Pacific Overfishing (DONUT)". Trade Environment Database. American University
↑ "Limits of Oceans and Seas, 3rd edition". International Hydrographic Organization. 1953
↑ ^8.0 ^8.1 ^8.2 Adelberti de Chamissonis et Diederici de Schlechtendal^(de) Insulae et littora Arctica cis et trans fretum Beringianum, in: Linnaea, 1826, 1, p. 4.
↑ Norae Zabinkovae et Moysis Kirpicznikov Nomina physico-geographica principalia URSS s.v. Дежнева, бух..
↑ Ibidem, s.v. Лаврентия зал.
↑ Ibidem, s.v. Провидения, бухта.
↑ A. M. Springer, C. P. McRoy, et M. V. Flint, The Bering Sea green belt: shelf-edge processes and ecosystem production, Fisheries Oceanography 5 (1996), 205-223.
↑ J. D. Schumacher, T. J. Kinder, D. J. Pashinski, et R. L. Charnell, "A structural front over the continental shelf of the eastern Bering Sea," Journal of Physical Oceanography 9 (1979):79–87.
↑ Red King Crab, Paralithodes camtschaticus Alaska Fisheries Science Center. Nexus accessus 7 Aprilis 2007.
↑ Bering Climate, apud www.beringclimate.noaa.gov.
↑ http://www.arctic.noaa.gov/detect.

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad Mare Beringianum spectant.

Situs geographici et historici: Locus: 58°0′0″N 178°0′0″W • GeoNames • Thesaurus Getty • Store norske Lexikon

Clima et Oecosystema Maris Beringiani, apud www.beringclimate.noaa.gov
"Groundfish fisheries and harvest, 2005," apud library.state.ak.us
"North Pacific Ocean theme page," apud www.pmel.noaa.gov
Pellicula de investigatione Maris Beringiani, apud www.pbs.org
Tabula nautica Maris Beringiani (partis meridianae), apud coastmariner.com

[llhl24geo-beringsee-40-1] Cf. versionem Latinam vocabuli Beringsee apud Lucusaltianum, Petrum (2024). Lexicon Latinum Hodiernum Lucusaltianum: Pars Geographca (ed. XXIV) [PDF]. Lentiae: Petrus Lucusaltianus. p. 40.

[2] Prodromus descriptionis animalium evertebratorum quae in expeditione ad oceanum Pacificum septentrionalem, Iohanne Rodgers duce, a republica federata missa, observavit et descripsit W. Stimpson, pars I (Philadelphiae: 1857), p. 24.

[Fasham2003-3] M. J. R. Fasham (2003). Ocean Biogeochemistry: The Role of the Ocean Carbon Cycle in Global Change. Springer. p. 79.. ISBN 978-3-540-42398-0

[McColl2005-4] McColl, R. W. (2005). Encyclopedia of World Geography. Infobase Publishing. p. 697.. ISBN 978-0-8160-5786-3

[5] Vide epitheton speciei Paralithodis camtschaticae.

[6] "North Pacific Overfishing (DONUT)". Trade Environment Database. American University

[7] "Limits of Oceans and Seas, 3rd edition". International Hydrographic Organization. 1953

[Chamisso-8] 8.0 ^8.1 ^8.2 Adelberti de Chamissonis et Diederici de Schlechtendal^(de) Insulae et littora Arctica cis et trans fretum Beringianum, in: Linnaea, 1826, 1, p. 4.

[9] Norae Zabinkovae et Moysis Kirpicznikov Nomina physico-geographica principalia URSS s.v. Дежнева, бух..

[10] Ibidem, s.v. Лаврентия зал.

[11] Ibidem, s.v. Провидения, бухта.

[Springer-12] A. M. Springer, C. P. McRoy, et M. V. Flint, The Bering Sea green belt: shelf-edge processes and ecosystem production, Fisheries Oceanography 5 (1996), 205-223.

[Schumacher-13] J. D. Schumacher, T. J. Kinder, D. J. Pashinski, et R. L. Charnell, "A structural front over the continental shelf of the eastern Bering Sea," Journal of Physical Oceanography 9 (1979):79–87.

[14] Red King Crab, Paralithodes camtschaticus Alaska Fisheries Science Center. Nexus accessus 7 Aprilis 2007.

[15] Bering Climate, apud www.beringclimate.noaa.gov.

[16] ttp://www.arctic.noaa.gov/detect.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]