Cave: notitiae huius paginae nec praescriptiones nec consilia medica sunt.

Sanguis (-inis, m.) est liquor qui corde palpitante per venas et arterias corporis humani et animalis diffunditur. Sanguis oxygenium et alimenta in cellulas corporis fert atque dioxidum carbonis et substantias ex cellulis excretas amovet. Sanguis in pulmonibus oxygenium accipit et dioxidum carbonis cedit. Renes, cum sanguinem percolant, res a corpore reiectas in urinam convertunt.

Sanguis
Circulatio sanguinis hominis.
Cellulae sanguinis, a sinistra parte ad dextram: erythrocytus, thrombocytus, leucocytus.

Pars liquida sanguinis plasma appellatur. In plasmate varia cellularum genera inveniuntur:

Glandulae endocrinae hormonta in sanguinem immittunt. Sanguinis e vasis sanguineis eruptio haemorrhagia dicitur. Sanguis apud antiquos in numero quattuor humorum habebatur. In Latinitate medicorum res ad sanguinem pertinentes saepe terminis compositis exprimuntur, quae ab haem- (a Graeco αἷμα 'sanguis', radix αἱματ-), ut haemorrhagia 'eruptio sanguinis' et haematologia 'doctrina sanguinis', incipiunt. Etiam anaemia 'exsanguem esse' in hoc verbo positum est.

Elementa sanguinis recensere

Elementa sanguinis sunt haemocyti (cellulae sanguinis) atque plasma sanguineum pars liquida. Super haec serum est plasma sive proteinis coagulationis sanguineae.

Functiones sanguinis recensere

Investigatio sanguinis recensere

 
Venae punctio.

Investigatio sanguinis in multis morbis malisque dignoscendis momentum in parte maximum habet. Perpetuo laboratoria incrementum aestimationum valorum sanguineorum offerunt. De consuetudine sanguis venosus examinatur.

Nexus interni

Bibliographia recensere

  • Angenendt, Arnold. 1984. "Sühne durch Blut." Frühmittelalterliche Studien 18: 437–67.
  • Braun, Christina von, et Christoph Wulf. 2007. Mythen des Blutes. Francofurti: Campus Verlag.

Nexus externi recensere