Vicipaedia

Bucerotidae

Bucerotidae (Graece buceros 'cornu bovinum') sunt familia avium in tropicis et subtropicis Africae, Asiae, et Melanesiae regionibus endemicarum. Quarum proprietas insignis est longum rostrum deorsum incurvans, cui saepissime clari colores sunt, aliquando casco in mandibula superiori sito. Bucerotidis est ren bilobatum. Solae aves sunt quarum prima et secunda vertebrae collis (atlas et axis proprie appellatae) coalescunt; quod ut videtur fulcrum rostro praebet.[1] Species sunt omnivora, quae fructibus parvisque animalibus plerumque vescuntur.

Subphylum : Vertebrata 
Classis : Aves 
Ordo : Bucerotiformes 
Familia : Bucerotidae 
Rafinesque, 1815
   
Palaeontologia
Miocaeno superiori ad praesens
Subdivisiones: genus
14 genera (vide commentarium)

Descriptio

recensere
 
Clari colores in plurimis bucerotidis, ut in rostris et nuda faciei fauciumque cuti huius paris Rhyticeroti cassidicis inveniuntur.
 
Aceros cornatus.
 
Ocyceros gingalensis, ut nomen significat, est canus et in Srilanca endemicus est.
 
Buceros bicornis femina ficubus vescitur; fructus est magna pars victus rationis bucerotidarum silvaticarum.
 
Ceratogymna atrata in Museo Osteologiae exhibitur.
 
Genus Tockus nonnullas gradus speciei taxa nunc comprehendit.
 
Ocyceros birostris, avis omnino cana, in subcontinente Indica endemica est, cum aliis avibus generis Ocycerotis.
 
Omnes Anthracocerotis species, sicut hae Anthracocerotes, plumas versicolores exhibent.
 
Rhinoplax vigil, longa cauda unice praeditus, in suo genere usitate ponitur, quamquam nonnulli eum in Bucerote ponunt.
 
Sicut omnes sui generis, Bycanistes subcylindricus plumas versicolores et rostrum obscurum exhibet. In habitationibus silvosis in Africa invenitur.
 
Aceros cassidix in Indonesia saeculo undevicensimo ineunte collecta.
 
Bucorvus leadbeateri (fauces caeruleae feminam indicant) caeliferum vorare parat.

Bucerotidae magnitudine multum inter se variant. Minima species est Tockus hartlaubi, qui 32 centimatra longus et 99.1 grammata ponderis est.[2][3] Maxima species est Bucorvus leadbeateri Africae austrinae, qui medio est 3.77 chiliogrammata et usque ad 6.3 chiliogrammata ponderis esse potest, latitudine alarum 180 centimetra fere.[4][3][5] Inter species Bucorvi leadbeateri longitudine similes sunt Bucorvus abyssinicus, Buceros bicornis, et fortasse longissimus (fortasse plus quam 150 centimetra longus, plerumque propter pennas caudales extensas) Rhinoplax vigil.[6][7] Mares feminis semper maiores sunt, quamquam magnitudo variationis inter species variat. Praeterea, dimorphismus sexualis per partes corporis variat, nam variatio massae corporeae inter mares et feminas ab una ad 17 centesimas, variatio longitudinis rostrorum ab octo ad 30 centesimas, et variatio longitudinis alarum ab una ad 21 centesimas est.[8]

Distributio et habitatio

recensere

Bucerotidis sunt quinquaginta quinque fere species exstantes, quamquam nonnullae species crypticae findi possunt, ut fortasse in genere Tocko. Earum distributio geographica ab Africa Subsaharana et subcontinente Indica ad Philippinas et Insulas Salomonis extenditur, sed nullum genus in Africa et Asia ambabus invenitur. Plurimae sunt arboricolae, sed magnae species (generis Bucorvi), ut nomen significat, sunt terricolae savannae apertae. Tredecim ex viginti quattuour speciebus in Africa endemicis sunt terricolae silvarum apertarum et savannarum, et nonnullae etiam in circumiectis aridissimis fiunt; ceterae species solum silvas habitant. Quod ab Asia discrepat, ubi una species savannam apertam habitat, ceteraeque species silvicolae sunt.[9] Subcontinenti Indicae sunt decem species, quarum novem in India et civitatibus confinibus inveniuntur, cum Ocyceros gingalensis solum in Srilanca insula invenitur. Divulgatissima in subcontinente Indica species est Ocyceros birostris. Secundum International Union for Conservation of Nature (IUCN), Indonesiae sunt tredecim speciel bucerotidarum, quarum novem in Sumatra, et ceterae Sumbam Sulawesiam, Papuam, et Kalimantan habitant, cui insulae est eadem species Bucerotidarum ac in Sumatra, sed Buceros bicornis ibi non invenitur.[10] Aevo Neogeno (saltem aevo Miocaeno superiori), bucerotidae Africam Septentrionalem et Europam Meridanam habitabant; quarum fossilia in Maroco[11] et Bulgaria[12] inventa sunt.

Taxinomia

recensere

Familia Bucerotidarum nomine Buceronia a Constantinus Samuele Rafinesque, polymathe Francico anno 1815 proposita est.[13][14] Sunt duae subfamiliae: Bucorvinae duos bucerotidas terrestres (Bucorvum leadbeateri et Bucorvum abyssinicum) in uno genere, et Bucerotinae cetera taxa continent. Omnes bucerotidae in ordine Coraciiformium circumscribuntur (qui etiam alcedinidas, coraciidas, upupidas, et meropidas continet). Bucerotidae autem in taxinomia Sibley-Ahlquistiana, ex Coraciiformibus amotae, in Bucerotiformes, suum ordinem proprium, digeruntur, subfamiliis ad gradum familiarem provectis. Quia paene sunt tam distantes a Coraciidis, Alcedinidis, et sociis quam a Trogonoformibus,[15] eruditi hunc ordinem elegunt ad eorum arbitrium et nutum, non ex traditionali usu taxinomico; certe autem bucerotidae extra Coraciiformes positae et intra Trogoniformes res falsa erit.

Species ordine taxinomico perscriptae

recensere

Hic est index specierum Bucerotidarum exstantium, ordine taxinomico perscriptarum.

Fossilia

recensere

Casca plurimarum specierum sunt levissima, spatium aere plenum continentia; Rhinoplax autem vigil cascum solidum habet, ex ebore bucerotidarum factum, quod magni aestimatur materies sculpturae in Sina et Iaponia. Pro arte netsuke caelandi adhibebatur.

In cultura populo grata

recensere

Bucerotida Zazu nominatur persona in The Lion King, pellicula animata (1994), a Rowan Atkinson vocata.[16]

Imago unius bucerotiae pro deliciis propriis Democratic Action Party, unius e factionibus politicis in Malaesia, adhibebatur.

Buceros rhinoceros est animal civicum Sarawak, civitatis Malaesianae in Borneo sitae.

Buceros bicornis est avis civica Keralae, civitatis Indicae.

Notae

recensere
  1. ↑ Forshaw et Kemp 1991: 149–151.
  2. ↑ Kemp 2001.
  3. ↑ 3.0 3.1 Dunning, John B. Jr., ed. (2008). CRC Handbook of Avian Body Masses (2nd ed.). CRC Press. ISBN 978-1-4200-6444-5 .
  4. ↑ Kemp 2001.
  5. ↑ Kemp et Kemp 1980.
  6. ↑ Kemp 2001.
  7. ↑ Robson 2015.
  8. ↑ Kemp 2001.
  9. ↑ Kemp 2001.
  10. ↑ Maruli, Aditia (2011-06-18). Sumba hornbills under increasing threat of extinction. . Antara News .
  11. ↑ 11.0 11.1 J. Brunet (1971), "Oiseaux miocènes de Beni Mellal (Maroc); un complément à leur étude," Notes Mem. Serv. Geol. Maroc 31 (237): 109–111.
  12. ↑ 12.0 12.1 Z. Boev, et D. Kovachev (2007), "Euroceros bulgaricus gen. nov., sp. nov. from Hadzhidimovo (SW Bulgaria) (Late Miocene) – the first European record of Hornbills (Aves: Coraciiformes)," Geobios 40: 39–49.
  13. ↑ Rafinesque, Constantine Samuel (1815). Analyse de la nature ou, Tableau de l'univers et des corps organisés. Palermo: Self-published. p. 66 .
  14. ↑ Bock 1994: 146, 252.
  15. ↑ Johansson, Ulf S.; Ericson, Per G. P. (2003). "Molecular support for a sister group relationship between Pici and Galbulae (Piciformes sensu Wetmore 1960)". Journal of Avian Biology 34 (2): 185–197 .
  16. ↑ Hischak, Thomas S. (21 Septembris 2011). Disney Voice Actors: A Biographical Dictionary. McFarland. p. 12. ISBN 978-0-7864-8694-6 .

Bibliographia

recensere
  • Beastall, C., C. R. Sheperd, Y. Hadiprakarsa, et D. Martyr. 2016. "Trade in the Helmeted Hornbill Rhinoplax vigil: the 'ivory hornbill.'" Bird Conservation International 26, no.2 (2 Maii): 137–46. doi:10.1017/S0959270916000010.
  • Bock, Walter J. 1994. ‘’History and Nomenclature of Avian Family-Group Names.’’ Bulletin of the American Museum of Natural History, 222. Novi Eboraci: American Museum of Natural History.
  • Forshaw, Joseph, et Alan Kemp. 1991. ‘’Encyclopaedia of Animals: Birds.’’ Londinii: Merehurst Press. ISBN 978-1-85391-186-6.
  • Kemp, Alan C. 2001. "Family Bucocerotidae (Hornbills)." In Handbook of the Birds of the World: Volume 6, Mousebirds to Hornbills, ed. Josep, del Hoyo, Elliott Andrew, et Jordi Sargatal, 436–87. Barcinonae: Lynx Edicions. ISBN 978-84-87334-30-6.
  • Kemp, Alan C., et M. I. Kemp. 1980. "The biology of the southern ground hornbill Bucorvus leadbeateri (Vigors)(Aves: Bucerotidae)." Annals of the Transvaal Museum 32 (4): 65–100.
  • Kemp, Alan C., et Martin Woodcock. 1995 The Hornbills: Bucerotiformes. Oxoniae et Novi Eboraci: Oxford University Press. ISBN 0-19-857729-X.
  • Kinnaird, Margaret F., Yok-Yok Hadiprakarsa, et Preeda Thiensongrusamee. 2003. "Aerial jousting by Helmeted Hornbills Rhinoplax vigil: observations from Indonesia and Thailand." Ibis 145 (3): 506–08. doi:10.1046/j.1474-919X.2003.00188.x.
  • Martin, Graham, et Hendri C. Coetzee. 2003. "Visual fields in hornbills: precision-grasping and sunshades." Ibis 146 (1): 18–26. doi:10.1111/j.1474-919X.2004.00211.x.
  • Maclean, Gordon Lindsay, et Austin Roberts. 1988. Roberts' Birds of Southern Africa. Ed. retractata. Hyperion Books. ISBN 1-85368-037-0.
  • Robson, C. 2015. Birds of South-East Asia: Concise Edition. Bloomsbury Publishing.
  • Wallace, Alfred Russel 1863 The Bucerotidæ, or Hornbills. The Intellectual Observer, Iunius: 309–16.
  • Zimmerman, Dale A., Donald A. Turner, et David J. Pearson. 1999. Birds of Kenya and Northern Tanzania. Editio "Field Guide." Princeton University Press. ISBN 0-691-01022-6.

Nexus externi

recensere
  Vicimedia Communia plura habent quae ad Bucerotidas spectant.
  Vide "Bucerotidas" apud Vicispecies.
Receptum de "https://la.wikipedia.org/w/index.php?title=Bucerotidae&oldid=3840998"