Andocides (graece Ἀνδοκίδης), orator Atheniensis nobilis (440-390[1] a.C.n.), filius Leogorae, unus est ex 10 oratoribus, quorum vitas Plutarchus, vel potius pseudo-Plutarchus, descripsit. Saepius accusatus, ut ex ipsis ejus orationibus constat,[2] et exilio multatus est, sed dexteritate sua semper in gratiam rediit. Patrem, quem prius criminis suspicione asperserat, defendit.

Opera non deperditaRecensere

  1. Περὶ τῶν μυστηρίων ("De Mysteriis") [1].
  2. Περὶ τῆς ἑαυτοῦ καθόδου ("De Reditu").
  3. Περὶ τῆς πρὸς Λακεδαιμονίους εἰρήνης ("De Pace")
  4. Κατὰ Ἀλκιβιάδου ("Contra Alcibiadem", quae oratio a multis pseudepigrapha habetur)

Fontes antiquiRecensere

EditionesRecensere

  • Andocidis orationes, edidit F. Blass, Lipsiae, in aedibus B.G. Teubneri, 1871, editio orationum, cum praefatione, vita a Plutarcho scripta et argumenta brevia [2]
  • Andocide, Discours, Parisiis, sumptibus Les Belles Lettres, G. Dalmeyda, 1960 (cum Francogallica translatione).

BibliographiaRecensere

  • Cletus Pavanetto, Graecarum litterarum institutiones, pars altera, sumptibus LAS, Romae, 1997 (ISBN:88-213-0361-6)
  • Pseudo-Plutarchus, "Vita Andocidis", in libello qui "Vita decem oratorum" nuncupatur [3].
  • ORATORES ATTICI, opera et studio Gulielmi Stephani, tomus primus Antiphon et Andocides, Londini, 1828 [4]

NotaeRecensere

  1. Pavanetto: non 390, sed 385
  2. "ob Hermas dejectos, ob Cereris mysteria vulgata ob reditum in templa" (Dobson). Cf. Plutarchus, Alcibiades 21. Thucydides VI.60

  Haec pagina textum incorporat ex Hofmanni Lexico Universali, 1698. Versio interretialis