Aeschines
Aeschines (Graece Αἰσχίνης; natus Athenis ca. 390, mortuus 314 a.C.n.) fuit unus e decem oratoribus Atticis et Demosthenis inimicus (Laërt. 2. 7.) . Atrometi et Glaucotheae filius, tribu Cothocides erat.[1]
_-_BEIC_6353776.jpg)
De familiaRecensere
Ab ipso Aeschine de familia optime certiores facti sumusː nam in oratione de Falsa legatione[2] tum cum mortem deprecabatur omnes ad tribunal ei adstabantː pater Atrometus nonaginta quatuor annos tum natus (circa 437 a.C.n. igitur natus erat) qui tempore trigintavirum in exsilium profectus erat ac deinde cum populo redierat. Ut multi rem familiarem in bello amiserat et ludi magister vitam quaesivit. Fratrem maiorem quoque memorat Philocharem qui Iphicratis miles fuit et tunc iam tertium strategus electus erat. Item fratrem minorem Aphobetum, qui legatus ad Persarum regem quondam missus erat et civitatis reditus administravit. Item socerum Philodemum et eius filios Philonem et Epicratem. Postremo liberos adhuc parvos quos Aeschines e Philodemi filia genuitː filiam unam et duo mares.
De vita publicaRecensere
Non minus quam sex[3] breves vitas Aeschinis nobis reliquit docta antiquitasː unam e Vitis decem oratorum falso Plutarcho tributis, duas anonymas, aliam Apollonii cuiusdam inscriptam, aliam e Photii bibliotheca, aliam in Suda encyclopaedia repertam, quae omnes in manuscriptis operibus varie praeponebantur. Nihilo minus optimi fontes et maxima fide digni sunt ipsae Demosthenis et Aeschinis orationes, si quidem critico iudicio leganturː nam alter detrectatorie, alter apologetice res ab Aeschine gestas referebat. Coram auditoribus qui eum norant tamen habebantur.
Humili loco natus Aeschines adolescens tragoedias ob pulchram vocem actitavit, deinde scriba et Consilii amanuensis fuit[4] unde et ad rempublicam accessit[5]. Tum plures legationes obiit inter quas illam de Pace ad Philippum (346 a.C.n.) in qua proditionis accusatus a Demosthene est[6]. Paulo antea in Arcadiam missus erat ad societatem Graecorum contra Philippum efficiendam[7]. Cur postea sententiam suam de Macedonibus tota re mutarit nescimus nisi una cum Demosthene pecunia accepta opinamur. Certe in iudicio de legatione (343 a.C.n.) potentium tum virorum, Eubuli et Phocionis, patrocinio[8] fretus triginta suffragiis in 501 iudicibus poenam effugit. Simul stipendia solita merebatː apud Mantineam pugnavit (362 a.C.n.) et postea in Euboea cum stratego Phocione circa 350 a.C.n. unde victoriam apud Tamynas ipse populo Atheniensi renuntiavit atque corona donatus est[9].
Philippo mortuo et Alexandro Asiam tenente[10] patrocinio Macedonum confisus, Ctesiphontem in ius vocavit, quod decernendis Demostheni honoribus ipse contra leges fecisset,[11] sed victus in illo de corona certamine et damnatus, cum multae solvendae impar esset Rhodum exulavit.[12] Ibi cum scholam aperuisset,[13] et "legeretur illa Demosthenis oratio, quam adversus cum habuerat, mirantibus cunctis atque laudantibus, suspirans ait: Quid si ipsam audissetis bestiam, sua verba resonantem ut tradit Hieronymus."[14]
Cicero Aeschinis et Demosthenis orationes inter se contrarias convertit.[15] Orationem Aeschinis qua Timarchum de impudicitia accusavit laudat Gellius.[16] Praeter has exstant etiam eius oratio de male gesta Legatione et XII Epistolae quae nunc spuriae creduntur.[17]
Rhodo Samum navigavit ibique vitam finivit.[18] Memorant e Latinis cum laude Cicero[19] et alii.[20]
Opera servataRecensere
Tres tantum orationes Aechinis norant antiquiː quartam Deliaca inscriptam et hodie deperditam reiciebant tamquam apocrypham. Omnes orationes exstantes in Demosthenem directae sunt, cui in rebus publicis Aeschines maxime adversabaturː
- Contra Timarchum (ΚΑΤΑ ΤΙΜΑΡΧΟΥ)ː post legationem ad Philippum et Philocratis pacem (346 a.C.n.) Demosthenis partes huic Timarcho mandaverunt Aeschinem ob falsam legationem proditionis accusaret. At Aeschines eos praevenit dum lege Solonis fretus vetante in coetibus populum adloqui qui corpus ad alienam libidinem vendidissent, censoria probatione apud iudices ei denuntiata[21], hac oratione eum capitis deminutione (ἀτιμία) damnare conatur. Quod ei successit atque ita accusationes de legatione differre potuit. Textus Graecus, Latina versione adposita
- De male gesta legatione (ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΡΕΣΒΕΙΑΣ) ː quarto post anno (343 a.C.n.) Aeschines ob eandem legationem a Demosthene proditionis iterum accusatur et sese purgat. Textus Graecus, Latina versione adposita
- Contra Ctesiphontem ( Κατὰ Κτησιφῶντος) [2]
Duodecim epistulae Aeschinis inscriptae olim circumferebanturː hodie omnium consensu apocryphae iudicantur[22].
NotaeRecensere
- ↑ Athen. 6 p 631 et Phot Cod 264.
- ↑ 146-152.
- ↑ Septima mutilata in papyro antiqua reperta estː Collection des Universités de France I p.10.
- ↑ Demosthenes, De falsa legatione 70ː ὑπογραμματεύων γὰρ ὑμῖν καὶ ὑπηρετῶν τῇ βουλῇ...
- ↑ Cic 4 Rep 11 et Augustin 2 Civ D 11
- ↑ Id Orat. 531
- ↑ Oratio de Falsa legatione 79 et 157 et 164. Demosthenes, De falsa legatione 10-12.
- ↑ Aeschines, de falsa legatione 184
- ↑ Oratio de Falsa legatione 167-170.
- ↑ Cic Opt gen orat. 7.
- ↑ Quintil 3 6 3; 5, 13,41 et 7 1 2
- ↑ Phot l. c.
- ↑ Quintil 12 10 19.
- ↑ ep 53 al 403 n 2; Adde Cic 3 Orat 56 et Plin 7 31 1, Val Max 8 10 ext 1, et Jul Val Gest Alex M 2 7 et seqq.
- ↑ Opt gen orat 8 et seqq. coll. 3 Tusc 26, et Orat 8, Hieronym ep 57. al 101 n. 5.
- ↑ 18 3.
- ↑ Confer De editione orationis Contra Ctesiphontem et de "Aeschinis quae feruntur epistulis" quae [1]
- ↑ teste Phot loc. cit. Qui plura habet de eo passim in Bibliotheca col Philostr Vit Sophist 1 18 et Pseudo Plutarch Vita X Oratt.
- ↑ praeter ll. cc. Brut 9 82 et 84, 5 Fin 2.
- ↑ Jul Vict p 212 et 261 Orell, Plin 2 ep 3, Ammian. 30 4 5, Capell 5 § 432; Tacit Dial de Orat 15 et 25 Augustin 2 contr Crescon 1 et Quintil 2 17 12, 11 3 7 et 168, coll 1 10 67 et alibi
- ↑ 2ː ἐπήγγειλα αὐτῷ τὴν δοκιμασίαν ταυτηνί = hoc eum censorio iudicio reum feci (Didot). Cf. ibidem 32.
- ↑ A Rudolfo Hercher hic recensitae et Latine conversae.
FontesRecensere
- Aristoteles, Rhetorica
- Cicero, Brutus 36, 285, 290 et Orator 26, 29, 57, 110-1, 235
- Demosthenes, De falsa legatione
- Quintilianus, Institutio oratoria X.1.77.
- Vitae decem oratorum Plutarcho tributae apud Remacle
Plura legere si cupisRecensere
- Gulielmus Dindorfius (edidit), Scholia graeca in Aeschinem et Isocratem ex codicibus aucta et emendata, Hildesheim, 1970
- Sophie Gotteland, "La sirène et l'enchanteur : portraits croisés d'Eschine et de Démosthène à la tribune", Revue des Études Grecques, 2006ː 588-608
- M. C. Howatson (ed.), The Oxford Companion to Classical Literature, Londini, sumptibus Oxford University Press, 1989, 2a ed., 640 pp. (ISBN 978-0-19-866121-4)
- Jean Lenaerts, Papyrus littéraires et tradition textuelle : le cas d'Eschine, Bruxellis, 2020 (Papyrologica Bruxellensia, ISSN 0078-9402 ; 40)
- Georg Marchand, Charakteristik des Redners Aeschines, Cassel, 1876
- Jean-Fabrice Nardelli, "Citations épiques chez les orateurs attiques : le cas d'Eschine", GAIA. Revue interdisciplinaire sur la Grèce ancienne, 2003ː 355-377
- Cletus Pavanetto, Graecarum Litterarum Institutiones, pars altera, sumptibus LAS, Romae, 1997 (ISBN 88-213-0361-6)
- Joele Sadourny, "À la recherche d'une politique ou les rapports d'Eschine et de Philippe de Macédoine de la prise d'Olynthe à Chéronée", Revue des Études Anciennes, 1979ː 19-36
- Ruth Webb, "Eschine et le passé athénien : narration, imagination et construction de la mémoire", Cahiers des études anciennes, 2009ː 129-147
- Guy Westwood, The rhetoric of the past in Demosthenes and Aeschines : oratory, history, and politics in classical Athens, Oxonii, 2020 Nonnullae paginae apud Guglum librorum Recensio critica Altera recensio critica
- Nancy Worman, "Insult and Oral Excess in the Disputes between Aeschines and Demosthenes", The American Journal of Philology, 2004ː 1-25
Nexus externiRecensere
Haec pagina textum incorporat ex Hofmanni Lexico Universali, 1698. Versio interretialis