Lingua Graeca antiqua communis
Lingua Graeca antiqua communis sive dialectus communis[1] (Graece διάλεκτος κοινή; hodie apud philologos Koine) est lingua communis Graeca ab Hellenismo (ca. 300 a.C.n. usque in tempus Imperii Romani (ca. 300 p.C.n.; secundum alios ca. 600) adhibita. Hoc genus linguae Graecae per multa saecula erat lingua franca regionum Mare Mediterraneum orientale circumiacentium et lingua altera Imperii Romani, quae etiam in provinciis occidentalibus longe lateque diffusa erat. Non solum originalis Novi testamenti sermo est, sed etiam ad doctrinam Christianam propagandam maximi momenti erat.
Alphabetum Graecum
Graeca leguntur in omnibus fere gentibus, Latina suis finibus exiguis sane continentur.– Cicero: Pro Archia poeta, X, 23
Origo
recensereLingua communis tempore Alexandri Magni, cum milites e diversis regionibus Graeciae Macedoniaque conscripti essent, mixtura dialectorum eorum orta est, dialecto Attica ob gravitatem urbis Athenarum praevalente.
Post Alexandrum Lingua Graeca communis erat lingua franca in Europa meridionali, Syria (Seleucidae), Palaestina, et Aegypto (Ptolemaei), cuius momentum ne tempore quidem Imperii Romani minuebatur, et, parte occidentali imperii interita, anno 630 sola lingua imperii Romani facta est.
Vulgo lingua Graeca antiqua communis hinc paulatim transit in linguam Gracam mediam sive byzantinam, illinc est origo sermonis vulgaris, qui ab undevicesimo saeculo contrarius linguae purificatae (Neograece Καθαρεύουσα) lingua demotica (Neograece: δημοτική) appellabatur et fons praecipua linguae Neograecae hodiernae facta est. At lingua antiqua numquam omnino disparuit, sed inter doctos continenter adhibetur. Ergo diglossia orta est, cum vulgo lingua classica obsolevit.[2]
Lingua Graeca antiqua communis pertinet ad linguam Graecam antiquam, differt autem evidenter a lingua Graeca classica Sophoclis vel Platonis et maxime a lingua Homeri, cum sit grammatica simplicior exceptionibus varietatibusque minutis. Lingua Graeca Purificata (Καθαρεύουσα), lingua artificiosa undevicesimi saeculi, plus Lingua Graeca antiqua communi quam lingua Attica Platonis nititur.
Graecitas biblica
recensereNovum Testamentum lingua Graeca antiqua communi scriptum est. Etiam Septuaginta, versio divulgatissima Veteris Testamenti, hac lingua utitur. Bonitas interpretationum Septuagintae diversissima est. Quare Origenes Hexaplam composuit, synopsin sex interpretationum Veteris Testamenti. Graecitas Septuagintae magno auxilio est, ut melius intellegatur, quomodo Iudaei docti Hellenismi verba Hebraica Veteris Testamenti interpretati sint.
In Palaestina quoque erant urbes Graecae; imprimis viri docti lingua Graeca utebantur, cum plebs Aramaice loqui soleret. In Novo Testamento confoederationis coloniarum Graecarum in Palaestina boreo-orientali sitarum sub nomine Decapolis (Graece δέκα, decem, et πόλις, urbs)[3] mentio facta est.
Praeterea in Evangelio secundum Ioannem[4] memoratur inscriptionem in Iesu cruce tribus linguis, Hebraica, Graeca et Latina, scriptam esse, quod linguam Graecam late diffusam esse demonstrat. Qua re pervulgatio Evangelii (Graece: εὐαγγέλιον, nuntius bonus sive laetus) Graece scripti in urbibus valde fauta est (ruri aliae linguae in usu erant, quod pervulgationem Christianae religionis aliquo modo retardabat).
Nexus interni
Notae
recensere- ↑ "Dialectus communis": Conradus Gesnerus, Mithridates: de differentiis linguarum (1555) textus f. 2r.
- ↑ Das hellenistische Griechisch: die Koine (Theodisce).
- ↑ Mc 5,20, Mc 7,31, Mt 4,25.
- ↑ Ioan. 19,10-20
Bibliographia
recensere- Bußmann, Hadumod. 2002. Lexikon der Sprachwissenschaft. Ed. 3a., aucta. Stuttgardiae: Vox "Koiné." ISBN 3520452030.
- Helmut Glück< helmut, ed.,cooperante Friderica Schmöe. 2005. Metzler Lexikon Sprache. Ed. 3a. Stuttgardiae / Vimariae: Vox "Koine." ISBN 9783476020567.