Festum est res plerumque a commune monstrata, in quadam illius communitatis proprietate unica et in eius traditionibus nitens, saepe feriae (dies festus), mela, vel eid loci vel nationis nota.

Festum vicanum. Facsimile caelaturae ligneae Sandrin ou Verd Galant, operis ficti, saeculo sexto decimo exeunte (editio 1609).
Pompa ad Honorem Isidis. Pictura Navigii Isidis, festi Aegyptii, a Friderico Arthuro Bridgman facta (1902).

Festa saepe certis finibus favent, praecipue in commemorationem et/aut supplicationem oblatis. Cum conviviis coniungi, oblectationemque praebere possunt, quod momentum praecipuum in communitatibus late separatis, potissimum rusticis, olim habebat, ante aevum oblectationis magnariae. Hae celebrationes gregibus religiosis, socialibus, vel geographicis vim consensionis praebebant. Festa quae res culturales vel diserte ethnicas exprimunt etiam sodales docent eorum traditiones, et societas senum loci qui fabulas et experientias partiunt modum praebet unitatis inter familias et vicinos.

Festum Antverpiae habitum, saeculo septimo decimo.
Festum rusticum in Suebia, saeculo undevicensimo.
Festum poesis Alexandri Pushkin in Russia.
Conclave televisificum in Hôtel Martinez per Cannes Film Festival in Francia habitum (2006).
Caerimonia prima in festo rockico apud Woodstock habita (1969).

Festum est res praecipua, aliquando epularum vel celebrationis vel sollemnium, saepe religiosum. Praeter autem religionem, et aliquando eruditionem vulgarem, origo festorum magni momenti in agricultura fundatur. Cibus (et ergo agricultura) est tam necessarius quam multa festa cum tempore messis consociantur. Commemoratio religiosa et supplicatio messium bonarum miscentur in rebus quae autumno fiunt, sicut Pervigilium Omnium Sanctorum in hemisphaerio septentrionali et Pascha in hemisphaerio australi.

In Graecia et Roma antiqua, festa sicut Saturnalia cum organizatione sociali, rationibus civilibus, et religione arte adiuncta sunt.[1][2][3] Temporibus autem hodiernis, festa frequentari possunt ab alienis sicut peregrinatores, ad abnormes vel historicas actiones tractis.[4]

Nexus interni

Notae recensere

  1. Robertson 1992.
  2. Brandt et Iddeng 2012.
  3. Pickard-Cambridge 1953.
  4. Picard et Robinson 2006.

Bibliographia recensere

  • Brandt, J. Rasmus, ed Jon W. Iddeng, eds. 2012. Greek and Roman festivals: content, meaning, and practice. Oxoniae: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-969609-3.
  • Picard, David, et Mike Robinson. 2006. Remaking Worlds: Festivals, Tourism and Change. In Festivals, Tourism and Social Change, ed. David Picard et Mike Robinson, 1–3. Channel View Publications. ISBN 978-1-84541-267-8.
  • Pickard-Cambridge, Sir Arthur. 1953. The dramatic festivals of Athens. Ed. secunda. Oxoniae: Clarendon Press. ISBN 0-19-814258-7.
  • Robertson, Noel. 1992. Festivals and legends: the formation of Greek cities in the light of public ritual. Toronti: University of Toronto Press. ISBN 0-8020-5988-0.
  • Yeoman, Ian, ed. 2004. Festival and events management: an international arts and culture perspective. Amstelodami: Elsevier Butterworth-Heinemann. ISBN 978-0-7506-5872-0

Nexus externi recensere

  Vicimedia Communia plura habent quae ad festa spectant.
  Vide festa in Victionario.