Memoria
Memoria stricto sensu est corporis facultas datorum compondendorum, retinendorum, et dein recuperandorum ac adhibendorum. Hac appellatione etiam nominant corporum actiones non sentientium quae sentientium usus simulant.

Olin Levi Warner, Memoria (1896). Apud Bibliothecam Comgressionalem (Thomae Jefferson Aedificium, Vasingtoniae.)
In antiquitateRecensere
Romanis memoria fuit pars oratoriae maximi momenti. Et Quintilianus et Cicero de memoria et eius quoad pertinet ad oratoriam utilitate in operibus suis scripserunt. Quintilianus in suo Instititione Oratoria dividit omnem oratoriam in partes quinque: inventionem, dispositionem, elocutionem, memoriam, pronuntiationem.[1]
Memoriae generaRecensere
Memoria ipsa divisa est in tres partes, quae inter se differunt. Vulgo tenentur esse sensus memoria, memoria brevis, et memoria dura.
Insuper, in neuropsychologia, secundum TULVING, descriptae sunt[2]:
- Memoria episodica — ad eventuum, biographiae cognitionem referens
- Memoria semantica — ad linguae, regularum, factorum cognitionem referens
Nexus interni
NotaeRecensere
- ↑ Quintiliani Institutiones apud http://www.thelatinlibrary.com.
- ↑ Tulving E. (1972). Episodic and semantic memory. In: Tulving E, Donaldson W, editors. Organization of memory. pp. 381–403
Nexus externiRecensere
Vicicitatio habet citationes quae ad memoriam spectant. |
Vide memoriam in Victionario. |