Ecclesia Sancti Sepulcri

Ecclesia Sancti Sepulcri (Graece Ναός της Αναστάσεως του Κυρίου sive Ναός του Παναγίου Τάφου; Hebraice: כְּנֵסִיַּת הַקֶּבֶר; Arabice كنيسة القيامة) Hierosolymis invenitur in fine Viae Dolorosae quae dicitur. Quae initium habet ad portam Sancti Stephani et ex saeculo sexto decimo in memoriam passionis Iesu Nazareni colitur.

Descriptio

Via Crucis quattuordecim stationes comprehendens quinionem in ipso fano exponit. In area ante aedes sita portam negotiatores minutia varia peregrinantibus utilia (e.g. rosaria, candelas, rosas) venditant.

Olim in delubrum itum erat trans aditus binos, quorum hodie unus solum in usu est. Ecclesiae secundum confessiones et ritus maxime divisae sibi spatia reservari iusserunt itaque proiectio librata sat difficilis fit ob oratoria et conclavia et naves plus minusve magna. Sunt qui ecclesiam reliquiarum scrinium totius mundi maximum nominent.

Intrantes offendunt ad lapidem in quo Nicodemus Iesum unxisse dicitur; lapis autem hodiernus anno 1808 hic positus est. Ad dexteram per scalas ad Calvaria ascenditur, ad montem crucifixionis qui supra invenitur et a Graecis nunc administratur. In capellae pavimento crucis Christi impressio (argentea) videri potest, ad latus sunt foramina ubi latronum cum Iesu crucifixorum fuerant necnon ruptura in saxis.

Inde ad orientem vertendum est, ut subterranea capella Sanctae Helenae visatur; Abyssiniae Christifideles hic omnia moderantur, sed altius porro eamus ad aram, hoc est ad locum ubi crux cum corona spinosa et clavi ad homines cruci affigendos inventa sunt. Visitator ibi circat capellas varias circat in memoriam Christi ludibrio habiti, Christi vestimentis spoliati necnon istius Longini servi qui lanceam in corpus Iesu infixit. Longinus ad rectam fidem conversus hic vitam contemplativam agebat.

Omnia oratoria lampadibus, altaribus, imaginibus ornata sunt. Annis inter 1140 et 1149, milites sanctae expeditionis fanum erexerunt, quod chorus Graecorum (katholikon) dominatur cum globo. Qui medius orbis terrarum nuncupatur. Hic vere cuncta auro, argento, aere, marmore pullulant. Ad orientem stat magna tholus cum sancto sepulcro. Pars antica Capella Angeli vocatur: namque angelus mulieribus sepulcrum visitaturis apparuit dicens Christum viventem inter mortuos inveniri non posse. Pars altera catacumbas habet, ubi quotidie sancta missa legitur. Lampades quoque inter confessiones (Graecorum, Latinorum, Coptorum, Armeniorum) distribuendae sunt.

Trans arcus exedrae gigantis in septentrionem ad partem Latinorum transitur ad vestibulum cum loco ubi Christus resurrectus et hortulani partes agens Mariae Magdalenae se praesentavit, et haud procul est locus ubi Iesus Mariae matri dolorosae apparuit. Ibidem post clatros^? columna flagellationis sarta servatur.

Res minoris momenti extra ad muros ostenduntur. De loci istius veritatibus multum disputatum est.

Historia

Constantinus Magnus anno 336 basilicam construi iussit, quam Persae anno 614 demoliverunt. Abbas quidam nomine Modesti sex annis post omnia restauravit. Saeculo decimo bis incendium saeviebat, anno autem 1010 Turcae invasores multa conquassaverunt. Anno 1055, res iterum lucebant nam equites expeditionis sacrae res fucabant et exornationi generali favebant. Fanum, cum anno 1244 demolitionem passum esset, iam anno 1310 multis bellis et novis aris gaudebat. Anno 1664, patriarcha omnia restauranda esse cernebat; magnam tholum opibus suis Franci refecerunt. Anno 1719, res perfecta est. Ecclesia autem anno 1808 flammis candelae reversae consumpta est, ut Graeci et Armenii novam constructionem disponerent.

Ob Christianos semper litigantes Mahometanorum familia quaedam clavem ad ecclesiam servat. Hebdomada Sancta nimirum frequentia peregrinantium augetur.

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad Ecclesiam Sancti Sepulcri spectant.