Astulphus

Astolphus^[1] (Italiane Astolfo) est persona in Orlando innamorato^(it) et Orlando furioso, carminibus epicis a Matthaeo Maria Boiardo et Ludovico Ariosto scriptoribus Italicis proprie scripta.

Suadetur ut haec commentatio ad "Astolphus" moveatur.

Sententiam tuam, quaesumus, profer in pagina disputationis^📨.

English language

English

It is proposed to move this page to Astolphus. Please give your opinion on the talk page.

Deutsch

Es wurde vorgeschlagen, diese Seite nach Astolphus zu verschieben. Um Stellungnahme auf der Diskussionsseite wird gebeten.

Esperanto

Rekomendatas la movo de tiu ĉi paĝo al Astolphus. Vi estas petata komenti prie en la diskutejo.

Haec formula ({{Movenda}}) plus quam 30 dies sine recensionibus in pagina mansit.

Biographia

Astulphus est comes palatinus^(Wikidata) Anglicus qui in exercitu regis Francorum Caroli Magni militat. Astulphus filius Ottonis Anglici et cosinus Rinaldi Rolandique est. Ante initium carminis Orlando furioso Astulphus in insula sagae Alcinae pervenit et saga eum allexit, sed etiam in myrtum communem eum mutavit.

Astulphus ab Arnoldo Boecklin anno circa 1873 pictus.

In Orlando furioso miles Saracenus Rogerius in insula pervenit et Astulphum mutatum invenit sed saga Alcina, quae formam iuvenilem habet, advenit et eum allicit. Maga Melissa advenit et mutat formam Alcinae et Astulphus, qui nunc denuo humanam formam habet, fugit cum Rogerio. Logistilla, quae soror Alcinae est, Astulphum cornu fatatum et librum artis magicae donat. Postea Astolphus, in Aegypto pervento, comprehendit gigantem Caligorantem atque occidit furem gigantem Horrilum. Postea Astolphus in terris Damasci et Alexandriae Aegypti peregrinatur.

Astulphus et apostolus Ioannes in biga Eliae in opere tectorio ab Iulio Schnorr inter annos 1822 et 1827 picto.

In Europa perventus Astulphus usque ad castellum magi Atlantis advenit, falsam imaginem equi sui vedens, et fraudem loci percepit: igitur Astulphus librum magicum consulit et castellum Atlantis evanescit. Magus Atlas deinde sui captivi adversus eum concitat sed Astulphus in fugam eos mandat cum cornu fatatum. Astulphus hippogrypem mortui magi Atlantis invenit et novum iter suscipit: in Aethiopia perventus Astulphus Harpyias e terras regi caeci Senapi (qui probabiliter presbyter Iohannes est) depellit et usque ad portam Inferni venit, deinde ille Harpyias in spelunca claudit et apud Paradisum in Eden, ubi profetae Enoch et Elias sunt, advenit. Ibi Astulphus apostolo Ioanni occurrit et cum eo in Lunam proficitur ad recuperandum sapientiam Rolandi. Igitur Astulphus sapientiam Rolandi atque sapientiam suam recuperat et in Tellurem cum biga Eliae redit.

Redditus videndi sensus regi Senapo, Astolphus copias pedestres et magnam classem conscribit et Africam invadit: ille Hipponem Diarrhytum, caput regni Saracenorum, capit et classem regis Africani Agramantis vincit. Paulo post captivi regis Algeriae Rhodomontis in Hipponem Diarrhytum veniunt et Astolphus eos servat. Bellatrix Christiana Fiordilisia invenit Rolandus insanus et Astulphus suam sapientiam reddit, postea ille in Francogalliam revenit.

Fortuna

Imago typographica Astulphi saeculo sextodecimo facta.

Anno 1625 compositrix Italica Francisca Caccini operam comicam La liberazione di Ruggiero dall'isola d'Alcina^(it) creavit et Astulphus persona operae est. Astulphus etiam persona operae Orlando furioso^(it) Antonii Vivaldi est. Pictor Theodiscus Iulius Schnorr von Carolsfeld opus tectorium, quod Astulphus et apostolus Ioannes effingit, pinxit in Villa Giustiniani Massimo^(it) inter annos 1822 et 1827. Postea varii illustratores illustrationes de itere in Lunam Astulphi fecerunt. Anno 2000 grex musicus Italicus Negramaro^(it) cantum Astolfo creavit.

Bibliographia

Cavallo, Jo Ann, Ariosto and Tasso : From Public Duty to Private Pleasure, University of Toronto Press, Toronto-Buffalo-London, 2004.
Croce, Benedetto, Ariosto, Adelphi Edizioni, Mediolani, 1991.
Ferroni, Giulio, Ariosto, Salerno Editrice, Romae, 2008.
Kisacky, Julia M., Magic in Boiardo and Ariosto, Peter Lang, Novi Eboraci, 2000.
Rajna, Pio, Le fonti dell'Orlando furioso, Sansoni, Florentiae, 1876.
Villoresi, Marco, La letteratura cavalleresca. Dai cicli medievali all'Ariosto, Carocci, Romae, 2000.
Viti, Gorizio, Guida a l'Orlando furioso, 1964.
Zatti, Sergio, Il Furioso fra epos e romanzo, Pacini Fazzi, Lucae, 1990.

Notae

↑ De nomine latino vide versionem latinam carminis epici.

Nexus interni

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad Astolpho spectant.

[1] De nomine latino vide versionem latinam carminis epici.

[1]