Quintus Fabius Maximus Allobrogicus

Quintus Fabius Maximus Allobrogicus (natus saeculo 2 a.C.n., mortuus ante annum 100 a.C.n.) vir publicus Romanus fuit.

Gens

Pater eius Quintus Fabius Maximus Aemilianus fuit, consul anni 145 a.C.n.. Filium habuit eiusdem nominis. Et nepos Quintus Fabius Maximus anno 45 a.C.n. consul suffectus fuit.

Anno 134 a.C.n. quaestor copias ad Publium Cornelium Scipionem Aemilianum Africanum avunculum in Hispaniam duxit^[1]. Anno 129 a.C.n. elogium Scipionis a Gaio Laelio compositum recitavit^[2]. Anno 124 praetor et deinde propraetor in Hispania fuit. Gaio Sempronio Graccho urgente senatus Fabium repetundarum vituperavit^[3]. Anno 121 una cum Lucio Opimio consul electus in Galliam Narbonensem copias duxit et Allobroges prope Isarae et Rhodani confluentem devicit quamquam ducenta milia eorum fuisse dicebant. In ipso loco tropaeum erexit et duo templa Marti et Herculi dedicavit^[4]. Anno 120 a.C.n. de eis Romae triumphavit atque Arcum Triumphalem (Fornicem Fabianum) accepit^[5]. Cognomen non nisi mortuo tributum. Incertum utrum Allobrogicus an Quintus Fabius Maximus Eburnus (consul anni 116 a.C.n.) anno 113 a.C.n. legatus in Cretam missus atque 108 censor factus sit.

Carolus-Ludovicus Elvers, "[I 24] F. Maximus (Allobrogicus), Q." in Der Neue Pauly vol. 4 (Stutgardiae: Metzler, 1998. ISBN 3-476-01474-6) col. 371.

Antecessores: Gnaeus Domitius Ahenobarbus et Gaius Fannius Strabo	Consul 121 a.C.n. cum Lucio Opimio	Successores: Gaius Papirius Carbo et Publius Manilius