Minerva

Vide etiam paginam discretivam: Minerva (discretiva)

Minerva (-ae, f.) (apud Tuscos Menvra appellata) est dea Romana, quae imprimis a Sabinis, Tuscis et Latinis culta est. Romae antiquitus ad Triadem Capitolinam pertinuit et patrona artium habebatur. Quid autem originalis dei proprietas fuisset, non cognosci potest, quod iam tempore vetustissimo cum Athena (Ἀθηνᾶ), dea Graeca, in parem posita est,^[1] quae etiam "Pallas" appellata est. Inde et dea sapientiae, belli, et pacis colebatur.

Imago Minervae Herculanei reperta

Mythologia GraecaRecensere

In mythologia Graeca Minerva, dea sapientiae, medicinae, artiumque belli, est Iovis filia, postquam is deam Metem sorbuit. Cum caput magnopere sibi doleret, Iuppiter Vulcanum poposcit secure id aperire. Postea Minerva exiit, iam adulta, cum scuto, lancea, armis. Probatur alterutram virginum dearum esse, altera est Diana.
Una dearum est, quae pomum aureum Paridis concupiverunt, sed ab eo non accepit.
Athena et Neptunus contenderunt, cuius nomen novae civitati daretur, quam rex Cecrops in Attica condi iusserat. Qui rem maioris momenti fecisset, illius nomen civitati daretur. Ille flumen, illa autem olivam donavit: Athenae donum maioris momenti putatum est et eius nomen civitati impositum.

Festa RomanaRecensere

Quinquatria sive Quinquatrus erant duo festa Romae in honorem deae Minervae celebratae.

Quinquatrus maiores ante diem quintum Idus Martias (i.e. die 19 Martii) celebrabantur ; inde et nomen.^[2] Festum usque ad diem 23 Martii extensum est.^[3] Initio festum in honorem Martis fuisse videtur, quod praeter Salios etiam tribuni militum ritibus interfuerunt et ancilia purificata sunt. Postea Quinquatrus praecipue in honorem Minervae deae celebratae sunt, fortasse ad diem natalem celebrandum, quo templum ei in Aventino conditum.

Quinquatrus Minores diebus 13-15 Iunii celebrabantur. Tibicines per urbem ad templum Minervae iter faciebant. Tempore imperii imprimis magistri, quorum patrona erat, hoc Minervae festum celebrabant.

BibliographiaRecensere

Franz Altheim: Minerva. In: Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (RE). Vol. XV,2, Stuttgardiae 1932, col. 1774–1802.
Eva Fiesel: menvra. In: Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (RE). Vol. XV,1, Stuttgardiae 1931, col. 931–935.
C. Robert Phillips, Anne Ley: Minerva. In: Der Neue Pauly (DNP). Vol. 8, Metzler, Stuttgardiae 2000, ISBN 3-476-01478-9, col. 211–216.
Georg Wissowa: Minerva. In: Wilhelm Heinrich Roscher (ed.): Ausführliches Lexikon der griechischen und römischen Mythologie. Vol. 2,2, Lipsiae 1897, col. 2982–2992 (in interrete).
Konrat Ziegler: Quinquatrus. In: Der Kleine Pauly (KlP). Vol. 4, Stuttgardiae 1972, col. 1306 s.

NotaeRecensere

↑ Lemma "Minerva", in: dtv-Lexikon der Antike. Vol.2: Religion-Mythologie, p.93
↑ Varro, De lingua Latina 6.14
↑ Ovidius, Fasti 3,809 ss.

Nexus interni

Sus Minervam docet

Nexus externiRecensere

Vicimedia Communia plura habent quae ad Minervam spectant.

[1] Lemma "Minerva", in: dtv-Lexikon der Antike. Vol.2: Religion-Mythologie, p.93

[2] Varro, De lingua Latina 6.14

[3] Ovidius, Fasti 3,809 ss.

[1]

[2]

[3]