Serlo de Wiltonia

Serlo de Wiltonia seu a Wiltunia († 1181) fuit poeta Anglicus saeculi 12, Latine scribens, amicus Gualteri Mapes^[1], cognitus Giraldo Cambrensi.^[2] Serlo fuit discipulus et postea magister Universitatis Parisiensis. Monachus fuit primum Cluniacensis, deinde Cisterciensis. Abbas Eleemosynae Blesensis factus est anno 1171.

Carmina Serlonis de grammatica Latina, de proverbiis Francogallicis, de vita et amoribus suis tractant.

Tabula carminum

Dissero gramatice structure que sit origo
Versus de differenciis (de verbis homographis ordo alphabetica) (Textus: pp. 126-131 apud Google Books)
Non facili lima tractatur sillaba prima
Mos hiemis morti, mortis tamen acrior ira
Huc sapiens venias, hic invenies sapientes
Illas aut illos de cunctis elige mille
In bivio ponor: binas amo; ducere conor (de puellis)
Qualia Serloni Serlonis Musa Miloni (ad amicum "Milonem")
Tu rosa pontificum, tu regula iuris; amicum (fortasse ad Mauricium Soliacensem)
Transit ver hominis, stat hiemps: caput hoc, ea finis (de senectute)
Per quoque, per certe, per cetera iuro, Roberte
Hec tua Gilota, cum parva sit, est proba tota
Invide, parce tibi! Gravis es tibi, non michi; dum tu
Te voco Naida, sentio Taida scireque nolo (de meretrice)
Te nova dampna vocant, Elegia: concipe fletum
Regi Francorum minimus sic Serlo suorum (ad Ludovicum VII regem)
Si mavis perdi lucro quam perdere lucrum
Cipri, timent dii te: tu fortior es Iove, Dite! (de Venere)
Flos floris, flori, florem, flos, flore liquori (de eadem)
Pronus erat Veneri Naso sed ego mage pronus (de amoribus suis)
Attuleram plenam, vacuam queror esse crumenam
Dum fero langorem, fero religionis amorem (de mutabilitate sua)
Clerus, fama, valor te magnum, magnificandum
Ut clarus clarum rarusque per aera rarum (visio poetae)
Serlo Rogero. Tu par vel nullus Homero
Roma caput superum tibi dixit: Pondera rerum
Laurenti, studio sic invigilet tua Clio
Dum studeo, dum solus eo, tres cerno puellas
Quadam nocte, loco quodam cum virgine quadam (de virgine corrupta)
Parisius Paridi. Felix tua secula vidi
Thaydis in ceno tenuit mea vota Celeno (de amoribus suis)
Parce, Cupido! Lora tibi do: me minus ure (de eisdem)
Serlo tibi, quecumque sibi, qui vult tuus esse
Heres primatum, comitum flos, vas probitatum (de Simone III de Montfort)^[3]
Ut custos ortum, sol sidera, pastor ovile (laus abbatis)
Pulcher pube Paris, Pirrus probitate probaris
Voce brevi, sermone levi tibi paucula nevi
Fine patris veri finem michi constat haberi
Patribus orbatum regit artis semita natum
Exue, Musa, metum Petri visura Rosetum
Quod laudis meritum, que fame causa tueque
Fit rea fletque Venus, quod venans Pallade plenus
Quod Serlo celat, Serlonis penna revelat!

44-73. Proverbia Francogallica Latine explicata
74. Nostri canonici debent a canone dici
75. Versus Primatis et responsa Serlonis
76. Unda lavans lateres, bos litus arans, sine re res
77. Dici Serlo miser merui, non Serlo magister
78. Linquo coax ranis, cra corvis, vanaque vanis
79. Vos michi va Lete, vobis ego dico valete
80. Mundus abit, res nota quidem, res usque notanda
81. Custos mentis ego: fas dicto nephasque relego (de angelo)
82. Nil leve, nil levum, nil hic quod non sit in evum (de Paradiso)
83. Hic que vita? Mori. Que spes? Superesse dolori (de Inferno)
84. Laudem dat nullam, si vincit mitra cucullam

Notae

↑ Gualterus Map, De Nugis Curialium 2.4.
↑ Giraldus Cambrensis, Speculum Ecclesiae 2.33.
↑ Hoc carmen postea inscriptum est epitaphio Simonis IV de Montfort qui mortuus est Tolosae anno 1218.

Bibliographia

Serlon de Wilton, Poemes latins ed. Jan Oberg. Stockholm, 1965.
F. J. E. Raby, A History of Secular Latin Poetry in the Middle Ages (Oxford: Clarendon Press, 1934. ISBN 0-19-814325-7) vol. 2 pp. 111-115.
Marcel Schwob, La légende de Serlon de Wilton. Paris, 1899.

Nexus interni

Surgere mane

[1] Gualterus Map, De Nugis Curialium 2.4.

[2] Giraldus Cambrensis, Speculum Ecclesiae 2.33.

[3] Hoc carmen postea inscriptum est epitaphio Simonis IV de Montfort qui mortuus est Tolosae anno 1218.

[1]

[2]

[3]