Fons sacer

Fons sacer^[3] est caput aquae apud paganos itemque apud Christianos veneratum. Multi enim fontes sacri erant loci apud paganos sacri, qui deinde ad fidem Christianam conversi sunt. Fons sacer nec lacum nec flumen, sed quodlibet caput aquae saepe in finitam magnitudinem aedificatum significat, quod ad genium loci ubi invenitur haud mediocriter confert, sive quod certum nomen aut historia fabulosa cum loco consociatur, sive propter aquarum potentiam salutarem, quae ex tutelaris numinis aut sancti hominis praesentia emanare creditur, sive quod caerimonia et ritus quispiam in fonte exponuntur. Aqua in legendis Christianis, praecipue in hagiographia sanctorum Celticorum, saepe dicitur actu sancti hominis effluxisse.

Fons Sanctae Brigidae, prope Buttevant Comitatus Cork in Hibernia.

Fons Sancti Inan, Irvine in Scotia (839).

In Graecia antiqua et Roma antiqua nymphaeum (a Graeco νυμφαῖον) fuit monumentum nymphis dicatum, praecipue nymphis fontium.

De fontibus sacris Romanorum

Fontes sacri praesertim apud Romanos venerabantur ruri et in urbibus. In monumentis nomina sacra Fontani et Fontanae inscripta inveniri possunt,^[4] et Fons divinus aras delubraque habebat.^[5] Die 13 Octobris Fontanalia ad honorem fontium naturalium celebrabantur,^[6] quibus etiam fons Bandusiae ab Horatio laudata^[7] coniungi potest.^[8] Clitumnum fontem Plinius minor disertis verbis depingit.^[9]

Fontes sacri

Oratio peregrinatoris in fonte Sanctae Brigittae
Armarium dona peregrinatorum puteo data
Fons Su Tempiesu, Oruni in Sardinia
Fons sacer, Paulilatini in Sardinia
Fons sacer Paulilatini in Sardinia
Fons sacer (hagiasma) Sanctae Mariae Fontis Constantinopoli situm

Notae

↑ Stoddart 1800: vol. 1, opp. p. 1.
↑ Wall 1912: 180.
↑ Ovid., Met. 5.573; Ars 3.688; Verg., Aen. 7.84.
↑ CIL 2.150; 10.6071 (Fontanus); 2.6277 (Fontana).
↑ Cicero, Leg. 2.56; N.D. 3.52.
↑ Varro, Lat. 6.22.
↑ Hor., Carm. 3.13.3.
↑ Dumézil 1970: 387-389.
↑ Plin., Ep. 8.8; Lefèvre 1988.

Bibliographia

Bord, J. & C. 1985. Sacred Waters. London: Granada.
Dumézil, Georges. 1970. Archaic Roman religion, I. Transl. by Krapp P. Chicago: University of Chicago Press.
Harte, J. 2000. Holey Wells and other Holey Places. Living Spring Journal 1.
Lefèvre, Eckard. 1988. Plinius-Studien : IV : Die Naturauffassung in den Beschreibungen der Quelle am Lacus Larius (4,30), des Clitumnus (8,8) und des Lacus Vadimo (8,20). Gymnasium 95: 236-69.
Ninck, M. 1960. Die Bedeutung des Wassers im Kult und Leben der Alten. Eine symbolgeschichtliche Untersuchung. Darmstadt : Wiss. Buchgesellschaft.
Stoddart, John. 1800. Remarks on Local Scenery and Manners in Scotland. Londinii: William Miller.
Wall, J. Charles. 1912. Porches & Fonts. Londinii: Wells Gardner & Darton.
Varner, Gary R. 2009. Sacred Wells: A Study in the History, Meaning, and Mythology of Holy Wells and Waters. Ed. secunda. Novi Eboraci: Algora Publishing. ISBN 9780875867182.

Nexus interni

Nexus externi

Archivum, people.bath.ac.uk (Source, magazina interretialis)
De aetate megalithica, www.megalithic.co.uk (The Megalithic Portal)
The Living Spring Journal, people.bath.ac.uk
The National Wells Index, nationalwellsindex.org.uk
Putei sancti et fontes sacri in Russia (photographemata), www.doit.house

[1] Stoddart 1800: vol. 1, opp. p. 1.

[2] Wall 1912: 180.

[3] Ovid., Met. 5.573; Ars 3.688; Verg., Aen. 7.84.

[4] CIL 2.150; 10.6071 (Fontanus); 2.6277 (Fontana).

[5] Cicero, Leg. 2.56; N.D. 3.52.

[6] Varro, Lat. 6.22.

[7] Hor., Carm. 3.13.3.

[8] Dumézil 1970: 387-389.

[9] Plin., Ep. 8.8; Lefèvre 1988.

[3]

[1]

[2]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]