Indigirca
Indigirca[1] (Russice Индигирка, tr. Indigirka, Iacutice Индигиир, tr. Indigiir) est flumen in re publica Iacutia Foederationis Russicae.
| Longitudo | 1726 chm |
|---|---|
| Altitudo fontis | 792 m |
| Decursus aquae | 1600 (350 chm ab ostio) m³/s |
| Area systematis | 360 000 chm² |
| Fons | Confluentia Tuora-Iuriach et Taryn-Iuriach fluminum in iugo Chalcanensi |
| Ostium | Mare Sibiricum Orientale |
| Regio | Iacutia |
FluxusRecensere
E confluentia Tuora-Iuriach et Taryn-Iuriach fluminum in iugo Chalcanensi (parte montium Suntar Chaiata) oritur. Per planitiem montanam Iano-Oimiakonicam et iugum Czerskii transit, ubi cataractas magnas habet. 1726 chiliometra patet et in Mare Sibiricum Orientale Oceani Arctici (Glacialis Septentrionalis) effunditur.
Deltae Indigircensis initium 130 chm a mari distat; rami principales sunt ramus Ostii Russici[2], ramus Medius, ramus Colymensis.
Systema hydrographicumRecensere
Moma est accola Indigircae magnus.
In Kuisudun fluvium Indigircae accolam Delkiu Kuisudunensis fluvius influit, qui est unus fluviorum, bifurcationem veram habentium; nam aquae rami Delkiu alterius, qui Delkiu Ochotensis nuncupatur, Ochotae fluvii accolae, in mare Ochotense Oceani Pacifici flluunt. Delkiu vox Evenkensis bracas significat.
Loci habitati ad ripas sitiRecensere
Oimiakon (ubi polus frigoris putatur esse), Ostium Nerae (Ust'-Nera), Ostium Russicum (Russkoje Ust'e) sunt vici maximi ad Indigircam siti. Zašiversk urbs a saeculo XVII ad Indigircam stabat, qui saeculo XIX exeunte post variolae epidemiam desertus est.
NotaeRecensere
- ↑ Ioannis Georgii Gmelin Flora Sibirica, tomus I., pp. XLV-XLI. Fluvius Canina interdum nuncupabatur.
- ↑ Russko-Ust'inskij.
Nexus externiRecensere
|
Situs geographici et historici: Locus: 70°49′0″N 148°54′12″E, 63°6′41″N 144°11′7″E, 71°26′44″N 150°51′39″E • OpenStreetMap • 2120997 GeoNames • Большая российская энциклопедия • Encyclopædia Britannica |
|
Vicimedia Communia plura habent quae ad Indigircam spectant. |