Vedi

Vedi^[1] (scriptura devanagari वेद, veda 'scientia; cognitio vera') sunt eclogae quattuor carminum lingua Sanscrita antiquissima scriptorum. Hi sunt tituli carminum:

Unam legis e paginis de

Hinduismo

disserentibus

Scripturae

Deva

Tria prima horum carminum graviora putantur. Liber unusquisque quattuor habet genera scriptorum: hymnos, ritus, meditationes, mysticam philosophiam. Vedi non sunt a singulo auctore scripti, sed per saecula multa collecti sunt a multis vatibus. Offerunt igitur Vedi prospectum historiae et culturae Indicarum aetatis antiquissimae.

Discrimina

Vedos, litterarum Hindicarum pars antiquissima, et argumentis et lingua valde a litteris posterioribus Sanscriticis differre constat. Vedis gradus tres sunt: Mantra (effata sancta), Brâhmana (theologica) et Sûtra (ad litteras filum, taenia) qui communes sunt omnibus quattuor Vedis (Rik, Sâman, Jadschus, Atharvan) modum in aequalem. Mantra sive Samhitâ (»collectio«), pars maxime vetusta, in hymnis et aphorismis consistit ad caeremonias antiquas sanctas attinentibus. In Brâhmana iunguntur immolationis cantus precesque cum caeremoniis ipsis, quarum sensus explicetur. Ea occasione res narratiunculis atque legendis ornantur. Philosophica autem pullulant (cogitationes de Brahma, de ente generali) in nonnullis partibus in Brâhmana, quibus titulus specialis Upanishadum.

Denique Sûtra mysteria sacra et res ibidem pertinentes systematice describunt, saepissime modo breviore atque hermetico. Differentia in eis fit inter Kalpa-Sûtra sive Çrauta-Sûtra de victimis magnis, et Smârta-Sûtra de vita domestica burgensique. Quae ultima dividuntur in Grihja-Sûtra (regulae domesticae) de caeremoniis in nativitate, nuptiis, obsequiis observandis et Dharma-Sûtra de iurisprudentia. Quae complent adhuc alia scripta explicatoria de bono pronuntiatu, de versus mensura, de grammatica etymologiaque et de astronomia. Hic mentionis digna est glossarum collectio Nighantava cum commentario vetusto (niruktam) Jâska; maioris momenti est quoque opus Prâtiçâkhja docens de sacrarum scripturarum recitatione correcta.

Samhitâ in Rigveda cantus traditionales apud Indum et in Pengabo olim creatos, quorum hymni antiquissimi antiquitem saeculi II a.Chr.n. olent, tradunt. Rigveda enim separantur in circulos decem (mandala) quibus plus quam mille hymnorum (sûkta) in plus quam decies milibus versuum (rik); circuli singuli variis a cantatoriis familiis exarati erant, cum circulus I/VIII/IX/X cantilenas cantorum (rishi) habeant gentium variarum. Circulus omnis ordinem secundum deos servat: i.e. in honorem Agni, postea Indra etc. Liber autem IX res profert in honorem Soma tantummodo. Apud Rigveda historica sociologicaque tractantur et auctores linguam archaicam utuntur. Momentum autem pro mythologia comparata Indoeuropaea satis mediocre esse dicitur.

Attinent ad Rigveda haec: Aitareja-Brâhmana, Kauschîtaki-Brâhmana, Âçvalâjana-Sûtra (Sûtren), Çânkhâjana-Sûtra et Prâtiçâkhja-Sûtra (Çaunaka). Samhitâ (Sâmaveda) autem florilegiuin poesi prosaquem simplex est pro immolatione Soma. Ad litteras melodiam significat. Jadshurveda formulas in victimis omnibus adhibendas continet, quorum recensiones plures habemus (e.g. Maitrâjanî-Samhitâ, Kâthaka, Taittirîja-Samhitâ, Vâdshasaneji-Samhitâ. Maximi autem momenti est commentarius Çatapatha-Brâhmana ubi relationes ad poesim recentiorem revelantur.

Anthologia Atharvaveda libris in viginti (Kânda) hymnos 760 continet, quorum quinta pars carpta est e Riksamhitâ cum magicis, devotionibus, exsecrationibus, larvarum implorationibus, necnon sententiis vitae quotidianae aptis.

Corpuss Vedorum omnium gigans ante saeculum VI terminatum diu ore solummodo traditum erat aberrationibus minimis impedientibus. Et nostris diebus sunt sapientes, qui versus permultos ex memoria recitare queunt velut bibliotheca viva. Recitationis correctae praescripta suntvalde scrupulosa et sententiarum verba semper unitatem canoram fingere fas est.

Nexus interni

Notae

↑ Vedi, -orum m. passim legitur in Glossario Sanscrito a Francisco Bopp confecto; sed cf. Albrechti Weber Yajurvedae specimen cum commentario (1845)

Bibliographia

The Rig Veda: an anthology tr. Wendy Doniger O'Flaherty. Harmondsworth: Penguin, 1981.
Jan Gonda: Die Religionen Indiens. Band 1: Veda und älterer Hinduismus (= Die Religionen der Menschheit. Bd. 11). Editio altera. Kohlhammer, Stuttgardiae 1978, ISBN 3-17-002972-X.
Hermann Oldenberg: Die Religion des Veda. Editio altera. Cotta, Stuttgardiae 1917.
Moritz Winternitz: Geschichte der Indischen Literatur. Amelang, Lipsiae 1905–1922.
Paul Gäbler: Veda. Veda (heiliges Wissen) in: Evangelisches Kirchenlexikon, Vandenhoeck & Ruprecht, Göttingen 1959, Band P–Z, 1617–1618.

Nexus externi

Paginae UNESCO Vedos patrimonii mundani esse proclamantes
Rig-Veda in conversione Theodisca
Vedi varii in Anglicum conversi

[1] Vedi, -orum m. passim legitur in Glossario Sanscrito a Francisco Bopp confecto; sed cf. Albrechti Weber Yajurvedae specimen cum commentario (1845)

[1]