Lingua divina

-2 Latinitas huius rei dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.

Lingua divina, vel lingua deorum, aut, in monotheismo, lingua dei (vel angelorum), est excogitatio protolinguae mysticae aut diviniae quae ante sermone humano exsistit. In more Abrahamica non aperte est quae lingua adhibetur a Deo alloqui Adam sit an lingua quam Adam creavit ante in Genesis 2:19 an non differat. Quoniam Deus depingitur sermone fatur tempore creationis et ut alloquatur Adam. Plerique auctoritatium Iudaei linguam habetur hebricam esse linguam Dei credebaturque in Europa Occidentali saltem abhinc saeculo sexto decimo usque ineunte saeculo vicensimum.

Icon Mariam simul cum apostolis Spiritu Sancto repletam depingens, per "linguas discissae similem ignis" supra capita eorum.

Lingua sacra in Islam est Arabica classica progenies protosemiticae linguae una cum arabica Aramaicaque, et est lingua semitica. Arabica lingua sacra est Musulmanis. Quae lingua etiam est lingua quae Allah Quran, librum sacrum, patefecit ad Muhammad, prophetam Islami per angelum Jibril.

Henricus Cornelius Agrippa linguam angelorum in opera De Occulta Philosophia prodidit.

Bibliographia

• H. Güntert, Von der Sprache der Götter und Geister. Halae: Max Niemeyer, 1921 Textus
• Calvert Watkins, Selected Writings (Pons Aeni, 1994) pp. 456-472
• M. L. West, Hesiod: Theogony (Oxonii: Clarendon Press, 1966) pp. 386-388
• M. L. West, Indo-European Poetry and Myth (Oxonii: Oxford University Press, 2007) pp. 160-162

Nexus interni

• Lingua Adamica