Lacus Urmia

Lacus Urmia^[1] (Persice دریاچه ارومیه Daryâche-ye Orumiye), vel Lacus Urmianus,^[2] olim antiquitate Lacus Matianus,^[3]^[4] est lacus salsus endorheicus in Irania situs.^[5]^[6] Quod corpus aquae inter provincias Atropatenen Orientalem et Atropatenen Occidentalem in Irania patet, ad occidentem meridiei Maris Caspii partis versus. Urbs eiusdem nominis in ripa Urmiae sita est.

Lacus plenissimus erat maximus lacus in Oriente Medio et sextus a maximo lacu aquae salsae in orbe terrarum. Lacui erat area superficialis circiter 5200 chiliometrorum quadratorum, longitudo 140 chiliometrorum, et altitudo maxima 16 metra.^[7] Salinitas est 217–235 g L⁻¹ Na–(Mg)–Cl–(SO₄) brine,^[8] et vere 8–11 centesimae, autumno vergente, 26–28 centesimae.^[9]

Ante annum 2017 exeuntem, 90 centesimae superficiei (et una sexagensimae partes voluminis anno 1998) evanescuerunt propter generalem siccitatem in Irania continuam, flumina in lacum defluentia operibus obstructa, atque aquam terrestrem ex regione circumdante antliis exhaustam.^[10] Siccitate autem anno 2019 finita, lacus iterum crescere coepit, quae ratio anno 2020 continuavit propter magnam praecipitationem et res gestas Programmatis Restaurationis Lacus Urmiae.^[11]

Lacus Urmia, cum circiter 102 insulis, vivarium nationale a Ministerio Circumiectorum Iraniano custoditur.

Archaeologia et historia

Regioni Lacus Urmiae sunt multi situs archaeologici ex Neolithico, atque archaeologi artefacta ex anno 7000 a.C.n. inveniuntur. Cava archaeologica apud Teppe Hasanlu ad Lacus Urmiae meridiem et occidentem versus habitationes ex millennio sexto a.C.n. in lucem protulerunt. Yanik Tepe, situs cognatus in orientali lacus litore patens, annis 1950 et 1960 a C. A. Burney excavatus est.^[12] Alius situs magni momenti in eodem regione, ex paene eodem aevo, est Hajji Firuz Tepe, ubi aliquot ex veterrimis vini uvarum indicia inventa sunt.

Kul Tepe Jolfa est situs archaeologicus in Jolfa Comitatu circiter 10 chiliometra ad meridiem Araxis fluminis versus, qui ex aevo Chalcolithico superest.

Notae

↑ Michaelis 1792: 1087.
↑ Mehrshad et al. 2016.
↑ Negri 1557: 531.
↑ Gramatica 1921: 5.
↑ Henry 2003: 138.
↑ E. J. Brill's first encyclopaedia of Islam, 1913–1936, vol. 7, page 1037, Strabonem et Ptolemaeum commemorans.
↑ "Britanica". Britannica.com .
↑ Stevens et al. 2012.
↑ "Urmia Lake." Encyclopædia Britannica Online (2012). Accessum 14 Augusti 2015, ex http://www.britannica.com/EBchecked/topic/619901/Lake-Urmia.
↑ "Saving Iran's great salt lake". Science. 2 Septembris 2015 .
↑ Dudley, Dominic. Iran’s Lake Urmia: How A Dying Salt Lake Is Being Brought Back From The Brink. . Forbes .
↑ C. A. Burney, Excavations at Yanik Tepe, North-West-Iran, Iraq 23, 1961: 138ff.

Bibliographia

Dittmann, Andreas, ed. 2017. Geoparks and geo-tourism in Iran. Francofurti: Peter Lang. ISBN 9783631644560.
Gramatica, Aloisius. 1921. Atlas geographiae biblicae: addita brevi notitia regionum et locorum. Bergomi: Istituto Italiano D'Arti Grafiche.
Henry, Roger. 2003. Synchronized chronology: Rethinking Middle East Antiquity: A Simple Correction to Egyptian Chronology Resolves the Major Problems in Biblical and Greek Archaeology. Novi Eboraci; Algora Publishing. ISBN 0-87586-191-1. Google Books, p. 138.
Mehrshad, M., M. A. Amoozegar, A. Makhdoumi, S. A. S. Fazeli, H. Farhani, B. Asadi, P. Schumann, et A. Ventosa. 2016. "Halosiccatus urmianus gen. nov., sp. nov., a haloarchaeon from a salt lake." International Journal of Systematic Evolution and Microbiology 66: 725–30.
Michaelis, Ioannes David. 1792. Supplementorum ad lexica Hebraica: pars quarta: litteras tet, jod, et kav complexa. Bibliopol. Vandenhoekiano.
Negri, Dominicus Marius Venetus. 1557. Geographiae commentariorum libri XI nunc primum in lucem magno studio editi . . . una cum Laurentii Corvini Novoforensis Geographia et Strabonis epitome per D. Hieronymum Gemusaeum translata. Basileae.
Schweizer, Günter. 1975. Untersuchungen zur Physiogeographie von Ostanatolien und Nordwestiran: geomorphologische, klima- und hydrogeographische Studien in Vansee- und Rezaiyehsee-Gebiet. Tubingae: Selbstverlag des Geographischen Instituts der Universität Tübingen.
Stevens, Lora R., Morteza Djamali, Valérie Andrieu-Ponel; et Jacques-Louis de Beaulieu, 2012. "Hydroclimatic variations over the last two glacial/interglacial cycles at Urmia Lake, Iran." Journal of Paleolimnology 47, no. 4 (1 Aprilis): 647. doi:10.1007/s10933-012-9588-3. Editio interretialis.

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad Lacum Urmiam spectant (Lake Urmia, Urmia Lake).

Situs geographici et historici: Locus: 37°39′43″N 45°24′18″E • OpenStreetMap • GeoNames • Pleiades • Store norske Lexikon • Большая российская энциклопедия

Ehlers, Eckhart.2013. "Lake Urmia." Iranica Encyclopedia. Editio interretialis.
Hogan, C. Michael. 2011. "Lake Urmia." Encyclopedia of Earth.
Despectus aerialis in Lacum Urmiam.
"Iran's Environmental Ticking Bomb." Strategic Outlook.
"Landsat: Drying of Lake Urmia, Iran." Google Earth Engine.
UNESCO Biosphere Reserve Directory.
"Urmia Salt Lake, Iran." Saline Systems.

[1] Michaelis 1792: 1087.

[2] Mehrshad et al. 2016.

[3] Negri 1557: 531.

[4] Gramatica 1921: 5.

[5] Henry 2003: 138.

[6] E. J. Brill's first encyclopaedia of Islam, 1913–1936, vol. 7, page 1037, Strabonem et Ptolemaeum commemorans.

[7] "Britanica". Britannica.com .

[8] Stevens et al. 2012.

[9] "Urmia Lake." Encyclopædia Britannica Online (2012). Accessum 14 Augusti 2015, ex http://www.britannica.com/EBchecked/topic/619901/Lake-Urmia.

[Science_2015-10] "Saving Iran's great salt lake". Science. 2 Septembris 2015 .

[11] Dudley, Dominic. Iran’s Lake Urmia: How A Dying Salt Lake Is Being Brought Back From The Brink. . Forbes .

[12] C. A. Burney, Excavations at Yanik Tepe, North-West-Iran, Iraq 23, 1961: 138ff.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]