Gustavus Courbet

Gustavus vulgo Gustave Courbet (natus Ornaci iuxta Vesuntionem die 10 Iunii 1819; mortuus La-Tour-de-Peilz in Pago Valdensi die 31 Decembris 1877) fuit clarus pictor sculptorque Francogallus et Realismi fautor.

Gustavus Courbet, Imago a Nadar capta (circa 1860)

Vita

Museum Courbet, Ornaci

Propositum erat Gustavum iurisprudentiae studere, qui Lutetiae se magis picturis dedisse dicitur. In principio fuit in officinis Caroli de Steuben et Nicolai Augusti Hesse, postea ipse in Museo Lupariensi in veterum opera intentus erat, inter quos maxime Hispanica ei placebant. Naturalismo se adhaesit et praesertim plagas, facias et mores pinxit: pro artificiis habitus burgensem et rusticum sibi eligebat. Opera magna iuventutis portabant titulos Viri cum zona (effigies suimetipsius) et temporis Post cenam Ornaci (1849) et vestigia classicorum studiorum utique prae se ferebant.

Sed iam anno 1851 in operibus Exsequiarum Ornaci et Latomorum modernitatem et naturalismum amplexus est. Artificia cum Romanticismum tum classicismum respuentia rem ipsam veram pro re ficticia imponebant. Ut quam vehementissime opiniones generales tunc validas vetaret argumenta leviora praetulit de: Agricolis ebriis ad Flagny (1852), Mulieribus se lavantibus (1853), de Luctantibus circensibus (1853), de Femina cum psittaco (1866) de Dominulis Sequanensibus (1857).

Contumacia in vetustis reprehendendis augebat et mox motionibus revolutionariis interfuit, ubi e.g. Petrum Iosephum Proudhon et Aemilium Zola sequebatur. Velut pictor ad instar scriptorum ideas novas tam politicas quam morales promovebat. Vanitas fecit, ut honorem Legionis Honorisrefutaret et Commune Parisiorum anni 1871 fovebat. In istis circulis tamquam praeses commissionis de artibus Columnae Vendôme demolitionem iussit. Cum postea de flagitio illo iactanter gloriaretur, anno 1877 condamnatus est. Poenae se sustulit in Helvetiam confugens.

Grativudo

Maximi momenti in eius creationibus sunt plagae cum bestiis de: Venatione caprearum (1861), de Certamine cervorum (1861), de Caprearum quiete (1866), de Venatione vulpium, de Cervo in aqua. In tabulis citatis animi fortitudo et pingendi illecebrae concordes sunt atque consensum plenum reddunt. Quoad naturalismum Eduardus Manet, impressionistae eiusque successores eum superavisse videntur.

Opera selecta

• "Exsequiae Ornaci"
• "Post cenam Ornaci"
• "Ientaculum venatorum"
• "Origo mundi"

Pinacotheca

• 
  Hiems (1868)
• 
  Gustavus Courbert cum cane nigro a se pictus (1842)
• 
  Artificis taberna, Allegoria (1854/55)

• 
  Imago Caroli Baudelaire (1848-1849)
• 
  Etretat (1866)
• 
  Somnus (1866)
• 
  Luctatores (1853)

• 
  Conventus aut Bonjour Monsieur Courbet (1855)
• 
  Proudhon et filii sui (1865)

Lege etiam

• Fabrice Masanès: Gustave Courbet 1819-1877. Der letzte Romantiker. Taschen Verlag, Coloniae Agrippinae 2006, ISBN 978-3-8228-5680-2
• T. J. Clark: Image of the People: Gustave Courbet and the 1848 Revolution. 1973
• Ferdinand May: Gustave Courbet – der Mann der die Vendomessäule stürzte. Historiuncula, Urania Universum, vol 14, 1968, p. 171–183
• Marie Luise Kaschnitz: Die Wahrheit, nicht der Traum. Das Leben des Malers Courbet. Insel Verlag, Francofurti 1978, ISBN 3-458-32027-X
• Nicola Minich: Gustave Courbet in Künstlerromanen. Verlag Dr. H. H. Driesen, Taunusstein 2001.

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad Gustavum Courbet spectant.

• De expositione quadam anni 2010
• Opera apud zeno.org
• Omnia scitu digna de G. Courbet