Eduardus Manet

Eduardus Manet (Lutetiae die 23 Ianuarii 1832 natus; ibidem die 30 Aprilis 1883 mortuus) fuit illustris pictor Francicus more realismi deinde impressionismi.

Vita

Laboratorium Eduardi Manet in vico VIII Parisiensi

Filius officialis pro cursu honorum iuridicorum destinatus est, qui autem picturae discendae apud Thomam Couture in artibus poliebatur. Veterum opera in Museo Lupariensi et in aliarum civitatum pinacothecis spectabat atque repingebat. Ante omnes aestimabantur Franciscus Hals, Didacus Velazquius, Titianus Vecellii, Iacobus Tentoretus, Franciscus a Goya et Lucientes et Eugenius Delacroix quorum delineandi ratio directo in primis opusculis inveniri potest. In principio imagines sociales narrabantur de mendicabulis, furunculis, circensibus, cauponis. Expositiones autem iis omnibus minus annuebant ob realismum nimium: Absinthii potor Hafniae anno 1859 visitatores nimis confudit. Manet cum impressionistis res suas monstrabat quibus se in multis finitimum credebat. Opus Prandii in herba autem anno 1863 scandalizavit neque extra Diaetas recusatorum quae dicebantur, vidi potest; qua sorte deplorabili etiam eius Olympia anno 1865 icta est. Ista mulier secundum Venerem Urbinatem depicta modo lascivo et sub luce inusitata producta erat. Eodem anno Hispaniam adiit ut Velazquius, Zurbarán, Murillo et Goya inspicerentur et magistri veteres visi porro efficerent. Maximiliani supplicium (1867) et Maenianum (1868/69) clare a technica Goya deduci possunt.

Eduardus Manet, imago capta a Felice Nadar

Lutetiam reversus et artifices multos conveniens Cafeum Guerbois frequentare solitus est; disputans cum collegis peritisque magis magisque notus factus est atque cooperationes cum impressionismi fautoribus initae omnimodo pro artibus Francicis lucro magno fuerunt. Manet in coloribus ab impressionistis discens lumini fuit quoad compositionem generalem. Ars moderna technica Eduardi Manet in coloribus planis maximis perspectiva neglecta quasi praelibabatur. Consuetudines etiam cum scriptoribus gravibus contraxerat, inter quos Carolus Baudelaire et Stephanus Mallarmé qui vel commentarios pro eo pepigit. Aemilius Zola in ephemeridibus pro Fistulatore repudiato pugnabat. Imagine praetitulata Nana (1877) reflexim mythistoriam celebrem amici coronavit. Claudius Monet ei persuasit ut sub divo pingeret et revera duumviri iugiter Argentolii laborabant. Denique penicillum Eduardi relaxatum est et argumenta amplificabantur in plagas, vitae quotidianae fabulas, naturas mortuas. Insanus xerographia imbuebatur effigies multas teneras atque canoras exarans. Inter magna opera posteriora citetur Taberna apud Folies Bergère cuius speculum posticum et nunc interpretatione eget. Anno 1881 Legio Honoris eum extulit.

Gravitudo

Attributio artifices ad impressionismum falsa est. Inspirationes et querelae reciprocae valde frugiferae limitem plane ductum numquam removerunt. Namque Manet et a expositionibus communibus et theoriis pictoriis alienis abstinuit. Eduardus Manet stativa praeferens argumentum diffluens atque fugitivum reprehendit et tonos canos, lividos, colorios conscius adhibebat. Noluit impressionem unam creare sed res perennes. Ars moderna in operibus eius iam annuntiatur qui tempore mutationum gravium vixit. In Franciae capite praesertim nova celeriter trudebantur et facultates hominum observandorum ibi scilicet valde multiplices erant. In hominum depictorum faciis titubantia et incredulitas desperatae sentiuntur et nonnulli captivi esse videntur quorum sit simplex functio.

Opera selecta

Expositio de Manet, Stuttgardiae 2002

Pinacotheca

Eduardi Manet mater et pater, 1860; Musée d’Orsay, Lutetiae
Pons navis, circa annum 1868; National Gallery of Victoria, Melbourne
Absinthii potor

Bibliographia

Edmond Bazire, Édouard Manet. Lutetiae: Quantin, 1884
Beth Arthur Brombert, Edouard Manet: rebel in a frock coat. Bostoniae: Little, Brown, 1996. ISBN 0-316-10947-9
Gotthard Jedlicka: Manet. Rentsch, Turici 1941.
Hajo Düchting: Manet, Pariser Leben. Prestel, Monaci/Neoeboraci 1985, ISBN 3-7913-1445-9.
Françoise Cachin: Manet. DuMont, Agrippinae 1991, ISBN 3-7701-2791-9.
Manfred Fath, Stefan Germer (ed.): Edouard Manet, Augenblicke der Geschichte. Prestel, Monaci 1992, ISBN 3-7913-1210-3.
Michael Fried: Manet's Modernism: Or, the Face of Painting in the 1860s. University of Chicago Press, Sicagi 1996, ISBN 0-226-26216-2.
Barbara Wittmann: Gesichter geben. Édouard Manet und die Poetik des Portraits. Wilhelm Fink Verlag, Monaci 2004, ISBN 3-7705-4005-0.
Joachim Kaak: Zeitgenossenschaft. Zur Malerei Édouard Manets. Sieveking Verlag, Monaci 2014, ISBN 978-3-944874-04-3.
Oskar Bätschmann: Édouard Manet (Beck Wissen). C. H. Beck, Monaci 2015, ISBN 978-3-406-67712-0.
Hubertus Gaßner, Viola Hildebrand-Schat (ed.): Manet – Sehen: Der Blick der Moderne. Michael Imhof Verlag, Petersberg 2016, ISBN 978-3-7319-0325-3.
Gerhard Finckh (ed.): Edouard Manet. Von der Heydt-Museum, Wuppertal 2017, ISBN 978-3-89202-098-1

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad Eduardum Manet spectant.