Georgius[1] (Eblanae natus die 21 Octobris 1449; interfectus die 18 Februarii 1478) fuit filius Ricardi Plantagenistae, ducis Eboracensis, et Caeciliae Neville. Fuit frater duorum regum Angliae, scilicet Eduardi IV et Ricardi III. Titulus ducis Clarentiae iussu fratris Eduardi IV die 29 Iunii 1461 eo attributus est.

Isabellam Neville in matrimonium duxit (cuius soror, Anna nomine, Ricardo III nupserit). Georgius ex Isabella genuit filios duos, Ricardum et Georgium: hic, anno 1475 natus, anno 1499 supplicium mortis subiit. Genuit etiam filias duas, Annam et Margaritam. Haec uxor fuerit Ricardi Pole eoque peperit Reginaldum cardinalem et archipiscopum futurum. Margarita supplicium mortis anno 1541 subiit.

Anno 1478 Georgius morte iussu regis damnatus est et in Turre Londinii incarceratus. Sic narrat Dominicus Mancini qui Londinio anno 1482 petito commentarium De occupatione regni Angliae anno 1483 archiepiscopo Angelo Cato dicavit: "Itaque sive conficto crimine, sive vero facinore delato, dux Clarentiae reus est factus quod in regis mortem cum magicis et maleficis aspirasset. Quo iudicio agitato condemnatus fuit et ultimo supplicio affectus."[2]

De morte recensere

In cupa vini Malvatici submersus mortuus est. Sic enim pergit Mancini: "Supplicii autem genus illud placuit ut in dolium mollissimi falerni mersus vitam cum morte commutaret."[3] Taliter, sed rebus aliquibus additis, Notarus Iacobus Neapolitanus, cuius chronica usque ad annum 1511 continuuntur: "Die 7 Martii 1478 rex serenissimus Eduardus Angliae fratrem suum mori coëgit in cupa Graeci calidi et postea e venis exsanguinari propter regnum quod sublevare voluerat."[4][t 1] Haud aliter Polydorus Vergilius in historia sua Anglica anno circiter 1513 composita: "... ecce tibi, in immanissimum incidit facinus, Georgium enim fratrem ducem Clarentiae comprehendi subito iussit atque necari: extinctus est, ut aiunt, in dolio vini Cretici, pessimo in omni memoria hominum exemplo."[5][t 2] Verbis aliis Thomas Morus in Historia Ricardi III: "Certae proditionis crimen obiectum est, cuius, sive sons insonsve esset, frequens eum senatus acerbissimo supplicio adiudicavit. Sed rex atrocitatem poenae sustulit, mortem tulit, qua ut levissima defungeretur, in vini Cretensis dolium, immerso capite, respirare prohibitus, exspiravit. Cuius necem idem qui iussit ubi rescivit patratam, misere deploravit."[6][t 3]

Sed iam antea multo longius explicaverat Ioannes de Roye, qui chronica famosa sua ab anno 1460 usque ad 1483 extendit: "Rex Eduardus consilium suum convocavit: quo [dux Clarentiae] damnatus est ut e turri Londinii clunibus traheretur usque ad furcam eiusdem urbis, ibique ventre deapertus, exteris extractis et combustis, decollaretur corpusque in quattuor partes divideretur. Sed mox per precationes [matris?] eiusdem regis et ducis hoc supplicium remissum est et mutatum. Itaque mense Februario eiusdem anni apprehensus, a carcere suo remotus et confiteri permissus, vivus in cupam Malvasiae capite reverso demersus est usque ad mortem. Corpus eius deinde extractum decollatum et sepultum est."[7][t 4] Similiter sed brevius Philippus de Commynes, qui ipse olim cum Georgio ad aulam Burgundiensem incurrerat[8] memoriis suis anno circiter 1490 sic scripsit: "Rex Eduardus fratrem suum Clarentiae ducem, quippe qui se regem facere voluerit, in cupa Malvasiae mori coëgisse dicebatur."[9][t 5] Sed Oliverius de La Marche, qui memorias suas post Commynes composuit, de vino Malvasiae haud credidit: "Rex Angliae postea fratrem suum rursus capere potuit et in balneo mori coëgit."[10][t 6]

Libro uno manu scripto chronicorum Ioannis de Roye additur de legatione quam post ducis Clarentiae damnationem rex Eduardus ad regem Franciae Ludovicum XI misit de supplicio decreto: qui verbis e Lucano demptis respondit, "Tolle moras: saepe nocuit differre paratas."[11][t 7]

Fontes de vita Georgii ducis Clarentiae recensere

Notae recensere

Textus originales
  1. Adi VII de marzo 1478 lo serenissimo re Aduardo re di Inghilterra fe morire el fratello dentro una bocte de Greco caldo, et depo lo fe sanguinare dacerte vene, et fo per causa delo stato li voleva levare.
  2. Exstat etiam versio antiqua Anglica: Sudaynly he fell into a fact most horryble, commandyng rashly and uppon the suddane his brother George duke of Clarence to be apprehendyd and put to death, who was drowned (as they say) in a butte of malmesey; the woorst example that ever man cowld remember. H. Ellis, ed., Three Books of Polydore Vergil's English History ... from an early translation (Londinii: Camden Society, 1844) p. 167 Ellis
  3. Finally, were hee fautye were hee faultlesse, attainted was hee by parliament and judged to the death, and therupon hastely drouned in a butte of Malmesey, whose death kyng Edwarde (albeit he commaunded it) when he wist it was done, pitiously bewailed and sorowfully repented.
  4. '... ledit roy Edouart assembla son conseil, et par la deliberacion d'icellui fut comdempné à estre mené depuis ladicte tour de Londres traynant sur ses fesses jusques au gibet de ladicte ville de Londres, et ilec estre ouvert et ses entrailles gecter dedens ung feu, et puis lui copper le col et mettre le corps en quatre quartiers. Mais depuis, par la grant priere et requeste [de la mere] desdiz Edouard et de Clairence fut sa condampnacion changée et muée, tellement que, ou mois de fevrier oudit an, icellui de Clairance estant prisonnier en ladicte tour, fut prins [et tiré de sadicte prison], et après qu'il ot esté confessé, fut mis et bouté tout vif dedens une queue de Malevoisye defonsée par l'un des boutz, la teste en bas, et y demoura jusques à ce qu'il eust rendu l'esperit, et puis fut tiré dehors et lui fut le col coppé, et après ensevely et porté enterrer à [...] Verba de la mere, et tiré de sadicte prison a manu posteriori adduntur. Locus sepulturae a scriba omissus est
  5. Le roy Edouard fist mourir son frère, duc de Clarance, en une pippe de malvoisye, pour ce qu'il se vouloit faire roy, comme l'on disoit.
  6. Et deppuis le roy d'Angleterre trouva maniere de r'avoir son frere, et le fit mourir en ung baing, comme l'on disoit.
  7. Et le roy fist responce ausdits embassadeurs: "Savez vous bien que mon frere le roy d'Angleterre ait en sa puissance le duc de Clairence?" Auquel fut respondu par lesdits embassadeurs: "Sire, oy." Et le roy dist telles parolles que sont escriptez en Lucan: "Tolle moras, sepe nocuit differre parataz," que vallent autant dire en françois que les choses prestes à faire, s'elles sont differées, pevent nuyre. Et ne peurent lesdits ambassadeurs avoir autres parolles du roy.

Bibliographia recensere

Nexus externi recensere