Diffusio est motus quarumque rerum—exempli gratia, atomorum, energiae, innovationum, iontum, molecularum, photonum, sonorum—a regione maioris concentrationis ad regionem minoris concentrationis. Quae ratio, sive naturalis sive artificiosa, per proclivitatem concentrationis cogitur.

Aliquot particulae dissolvuntur in calicis aquae. Omnes particulae primum prope summa calicis parte laeva sunt. Particulae quae in aqua temere diffunduntur casu fortuito atque aequabiliter ex regione maioris concentrationis ad regionem minoris concentrationis denique distribuuntur, et ordinatae fiunt (diffusio continuat, sed sine fluxu).
Pellicula temporis lapsi diffusionem tincturae in aqua dissoluta in gel monstrat.
Exemplar trium dimensionum diffusionem tincturae purpureae in aqua monstrat.

Notio diffusionis in permultis cogitandi modis adhibetur, inter quos anthropologia, archaeologia, biologia, chemia, linguistica, mathematica, oeconomica, optica, photographia, physica (diffusio molecularis), sociologia, statistica, et ratio aeraria.[1] Fundamentalis autem diffusionis notio in omnibus invenitur: substantia vel collectio diffusionem patiens ex puncto vel loco extenditur, ubi maior concentratio illius substantiae vel collectionis est.

Gradiens est mutatio in pretio quantitatis (exempli gratia, concentrationis, pressurae, temperaturae) cum mutatione in alio variabile, saepissime distantia. Itaque mutatio concentrationis per distantiam gradiens concentrationis, mutatio pressurae per distantiam gradiens pressurae, mutatioque temperaturae per distantiam gradiens temperaturae appellatur.

Nexus interni

Notae recensere

  1. Praecipue hominum, idearum, et pretiorum.

Bibliographia recensere

  • Ben-Avraham, Daniel, et Shlomo Havlin. 2000. Diffusion and Reactions in Fractals and Disordered Systems. Cantabrigiae: Cambridge University Press. ISBN 978-0521622783. PDF nonnullarum paginarum.
  • Cornicello, John. 2018. "Diffusion Confusion (take 4!)." Cornicello Photography Portraits and Fine Art Nudes, 8 Novembris 2018. Editio interretialis.
  • De Belder, M., J. De Kerf, J. Jespers, et R, Verbrugge. 1965. "Light Diffusion in Photographic Layers: Its Influence on Sensitivity and Modulation Transfer." Journal of the Optical Society of America 55 (10): 1261–68.
  • Edwards, Zophia. 2020. "Postcolonial sociology as a remedy for global diffusion theory." Sociological Review 68, no. 6 (Maius): 1179–95. doi:10.1177/0038026120916132.
  • Hagerstrand, T. 1967. Innovation Diffusion as a Spatial Process. Sicagi: University of Chicago Press.
  • Lam, S. H. 2006. "Multicomponent diffusion revisited." Physics of Fluids 18 (7): 073101–073101–8. Bibcode:2006PhFl...18g3101L. doi:10.1063/1.2221312.
  • Mahajan, V., et R. A. Peterson. 1985. Models for Innovation Diffusion. Newbury Park Californiae: Sage Publications.
  • Morris, Martina. 1993. “Epidemiology and Social Networks: Modeling Structured Diffusion.” Sociological Methods and Research 22: 99–126.
  • Palloni, Alberto. 1998. Theories and Models of Diffusion in Sociology. CDE Working Paper No. 98-11. Madisoniae Visconsiniae: Center for Demography and Ecology, University of Wisconsin-Madison. PDF.
  • Rogers, Everett M. 1995. The Diffusion of Innovations. Ed. quarta. Novi Eboraci: The Free Press.
  • Rosero-Bixby, Luis, et John Casterline. 1993. “Modelling Diffusion Effects in Fertility Transition.” Population Studies 47 (1): 147–67.
  • Schavemaker, Paul E., Arnold J. Boersma, et Bert Poolman. 2018. "How Important Is Protein Diffusion in Prokaryotes?" Frontiers in Molecular Biosciences, 13 Novembris 2018. doi:10.3389/fmolb.2018.00093.
  • Stauffer, Philip H., Jasper A. Vrugt, H. Jake Turin, Carl W. Gable, et Wendy E. Soll. 2009. "Untangling Diffusion from Advection in Unsaturated Porous Media: Experimental Data, Modeling, and Parameter Uncertainty." Vadose Zone Journal 8 (2): 510. doi:10.2136/vzj2008.0055. ISSN 1539-1663.