Barocus

Barocus vel baroccus^[1]^[2] (fortasse a verbo Lusitano barroco, quo margaritae imperfecte rotundae describuntur, et Francogallico baroque quasi verruca dictus) fuit aetas inter annos 1600 fere et 1750, quo tempore artes et litterae communi quadam lege floruerunt. Barocus secutus est aetatem Modi fucati et litterarum artiumque renatarum. Ipse autem dividitur in barocum anteriorem, altum, tardivum. Quem ultimum etiam rococi nomine sunt, qui pro nova artis quadam et architecturae habeant aetate. Post barocum autem secuta est aetas neoclassica. Artis Barocae quodam modo contemptae, quippe quam a simplicitate puritate elegantia artium renatarum abhorrere censerent historiae artium peritiores, dignitatem restituit Henricus Lupulus, qui anno 1888 libro De artibus renatis et de baroco inscripto alterum genus cum altero comparavit.

Pagina prima hymni choro cantandi, quod opus 739 Bach ab hymno *Quam pulchre nitet Lucifer* inscripto profectus composuit.

Quid baroci proprium sit

Quis ars sit Baroca, facillime intelleget, qui ad aedificia spectat. Architecti Baroci palatiorum magnificentiae, oppidorum ad palatia principum vergentium concinnitati, ecclesiarum in tanta ornamentorum copia simplicitati operam navaverunt. Qua in re aedificia sua non moderatione quasi requiescere, ut qui extremo artium renatarum tempore fuerunt, sed ornamentorum copiae tamquam virium plena aut quasi motu audaciore aut ingenti magnitudine animos tangere voluerunt. In ornamentis autem Barocis aedificandique partibus fundamenta curvata, culmina disiuncta, columnae tortae aut fascium lege conlectae placuerunt.

Auctores graviores architecturae Barocae

Genus aedificandi Barocum inauguratum est Romae ecclesia ordinis Iesuitici a Iacobo Barotio ad Vignolam aedificata, quae Ille Iesus nominata perquam multis templis Barocis exemplo est facta. In Francia, vero architectura Baroca ad vetustatis moderationem castigata Versaliis palatium regium omnibus palatiis illis temporibus in Europa aedificandis in exemplum erectum est. In Anglia autem et in Batavia, architecti ab Andrea Palladio magistro et duce profecti severitatem quandam coluerunt. Aliter in Hispania evenit, ubi quo provectior aetate architectura erat Baroca, eo magis ornamentorum copia et varietate delectabantur architecti.

Architecti Italici

Architecti Francici

Architecti Germanici

Architecti Britannici

Architecti Hispanici

Architecti Russici

Bartholomaeus Franciscus Rastrelli

De arte sculpendi Baroca

Sculptores Baroci libere et ab omni latere spatio uti conati corporibus implicatis et in oppositas partes contortis, umbra et resplendentia callide variata elationem quandam exhibere solent. Cuius generis sculpendi Michael Angelus initium fecit, quem a Iambononia iam superatum Ioannes Laurentius Bernini consecutus est sculptor Barocus perfectissimus. A sculptoribus autem Italicis profecti

in Francia Petrus Puget et Franciscus Girardon excellebant,
in Hispania Gregorius Hernandez,
in Batavia Adrianus de Vries et Arturus Quellinus,
in Austria et Germania Georgius Raphael Donner, Balthasar Permoser, Andreas Schlüter, Franciscus Ignatius Guenther.

De arte pingendi Baroca

Nec non etiam pictoribus, qui praeter tabulas pictas muris lacunaribusque ornandis praesertim operam dabant, placuerunt varii colores, corpora motu inter se et positione opposita, altitudo quaedam spatii depicti ultra modum producta, ut animos affectu vere Baroco incenderent. Quo novo pingendi genere usi non modo tamquam in scaena hominum turbas, sed singulos etiam vehementer commotos expresserunt:

in Italia Hannibal et Augustinus Carracius Bononienses consobrini Ludovici Carracii Parmensis, Caravaggius, Reni, Domeniculus, Tiepolus,
in Hispania El Greco, Iosephus de Ribera, Didacus Velázquez, Bartholomaeus Stephanus Murillo,
in Batavia Petrus Paulus Rubens et Rembrandus,
in Gallia Nicolaus Poussin, Claudius Lorrain, Carolus Lebrun (severiores quidem, sed a quibus profectus Antonius Watteau ad hilaritatem quandam liberam et rococianam evolavit),
in Austria et Germania Daniel Gran, Paulus Troger, Franciscus Antonius Maulbertsch, Ioannes Michael Rottmayr, Adamus Elsheimerus, Cosmas Damianus et Aegidius Quirinus fratres Asam.

De musica Baroca

Si plus cognoscere vis, vide etiam Aetas Baroca (musica).

Musici etiam Aetatis Barocae maximis affectuum motibus studuerunt, ut et sono et forma et modis operum suorum variatis suavitatem cum gravitate, tristitiam cum concitatione rapidis vicibus commutare solerent. Cuius generis praestantissimi fuerunt compositores

In Italia, Claudius Monteverdi, Archangelus Corelli, Iacobus Peri, Antonius Vivaldi.
In Francia, Ioannes Baptista Lully tragoediarum in musica compositor et Iacobus Campion de Chambonnières et Franciscus Couperin (magnus) clavicymbalo et pianoforti ludere peritissimus.
In Britannia, Henricus Purcell, qui elegantiam novam et adventiciam cum solito Britannorum artis musicae more feliciter iunxit.
In Germania, Henricus Sagittarius, Ioannes Pachelbel Samuel Scheidt, quo nemo organum suavius modulatus est, Theodoricus Buxtehude, Georgius Philippus Telemann.

Quos omnes Ioannes Sebastianus Bach et Georgius Fridericus Händel auctores musicae Barocae maximi momenti superare a multis habentur.

Antecessor: Renascentia	Artes Europae saec. XVII	Successor: Ars Neoclassica

Nexus interni

Nexus externi

Vicimedia Communia plura habent quae ad Barocum spectant.

↑ Cf. Sayce, Rodericus Urwick (1 Aprilis 1948). "Boileau and French Baroque". French Studies 2 (2): 148 : “With the all-embracing classification of Señor d'Ors – baroccus gothicus, baroccus romanticus and so on”.
↑ Conferatur locutio Latina “Baroccus Fabianensis”, a Marco Pozzetto anno 1966 inventa ad artem Maximiliani Fabiani^(en)(d) (1865–1962) describendam. Casciato, Maristella (1993). Massimiliano Fabiani. . Treccani .

[1] Cf. Sayce, Rodericus Urwick (1 Aprilis 1948). "Boileau and French Baroque". French Studies 2 (2): 148 : “With the all-embracing classification of Señor d'Ors – baroccus gothicus, baroccus romanticus and so on”.

[2] Conferatur locutio Latina “Baroccus Fabianensis”, a Marco Pozzetto anno 1966 inventa ad artem Maximiliani Fabiani^(en)(d) (1865–1962) describendam. Casciato, Maristella (1993). Massimiliano Fabiani. . Treccani .

[1]

[2]