Nicolaus Gogol

Nicolaus Basilii filius Gogol (Russice: Николай Васильевич Гоголь, tr. Nikolaj Vasil'evič Gogol’; Ucrainice: Микола Васильович Гоголь, tr. Mykola Vasyl’ovyč Hohol’; 1809–1852) fuit scriptor Russicus originis Ucrainicae.

Vita et opera

Nicolaus Gogol natus est 20 Martii^[1] in vico Velyki Soročynci^[2] gubernii Poltavensis^[3]. Pater eius nobilis sed pauper, nomine Basilius Gogol-Janowski, nonnullas comoedias Ucrainice scripsit.

Gogol annis 1821 et 1828 in gymnasio summarum scientiarum urbis Nežin (Нежин) gubernii Czernihoviensis (nunc regionis Czernihoviensis Ucrainae) educatus est, ubi a litteratura et arte pingendi attractus est, et ingenium suum in arte scaenica demonstravit. Anno 1828 Petropolim venit, initio rei iuridicae opera sua tribuere intendens, quam intentionem mox reiecit. Ipse nonnullis locis sustentaverat munus; historiam docere tentaverat, sed gradatim omne tempus suum in conatu litterario degit.

Anno 1829 Gogol Iohannes Kuechelgarten («Ганц Кюхельгартен»), carmen bucolicum, divulgavit, quae lectoribus non placuit. Anno 1831 Alexandrum Puskinum cognoverat, qui ei multum adiuvit. Fabularum parvarum collectio Horae vespertinae in praediolo rustico prope Dicancam («Вечера на хуторе близ Диканьки»^[4]), quam Gogol annis 1831 – 1832 scripsit, ei gloriam attulit. Dein etiam colerctiones favularum duas composuit, unam Mirogrodam^[5], alteram Petropolim; fabularum earum nominari possunt, e.g.,

Fabula de Ioanne Ioannis filio, quomodo Ioannis Nicephori filii amicitiam discidit («Повесть о том, как поссорился Иван Иванович с Иваном Никифоровичем», 1834)
Tarasius Bulba («Тарас Бульба», annis 1835–1842 scribebatur, fabula historica est, bellum Cosacorum Ucrainorum contra Polonos describens),
Scripta dementis («Записки сумасшедшего»),
Nasus («Hoc», fabula satyrica^[6]), etc.

Anno 1836 satyrica prodiit comoedia Gogolis Censor («Ревизор»), quae mala imperii Russici reprehendebat et ob eam rem vehementer damnabatur (quam ob causam scriptor animo fractus est). Mense Iunio eiusdem anni Gogol ex Russia excessit, et ab anno 1848 peregre, praesertim Romae, manebat, quo tempore patriam bis visitavit. In Italia summum opus faciebat, "poema" (ut ipse dixit)oratione soluta compositum, nomine Animae mortuae («Мёртвые души»). Cuius tria volumina creare voluerat, sed solum volumen primum vonfecit et edidit anno 1842. Paulo post collectio operum Gogolis in quattuor voluminibus publicata est. In collectione primo narratiuncula Lacerna («Шинель») publicata est, opus Gogolis notissimum. Anno 1847 Locos selectos ex epistolis ad amicos («Выбранные места из переписки с друзьями») edidit, ubi societati Russicae viam ad renovationem moralem monstrare adfectavit. Anno 1848 Gogol in patriam reverterat et Animas mortuas scribere continuerat, sed minime contentus hoc opere fuit. Noctu ante 12 Februarii^[7] anno 1852, aegritudine affectus manuscriptum voluminis secundi fabulae illius combussit (sed multa fragmenta servata sunt).