Crates Mallotes

Vide etiam paginam discretivam: Crates.

Crates Mallotes (Graece Κράτης ὁ Μαλλώτης), grammaticus et philosophus stoicus saeculi secundi a.C.n., scholae litterariae caput et bibliothecae Pergami custos, qui studium grammaticae Romam intulit, aequalis fuit et adversarius Aristarchi Samothracii, scholae Alexandriae capitis. Theoriam allegoricam interpretationis litterariae proposuit, quae Homerum in oratione multas imitari veritates scientificas vel philosophicas voluisse docuit.

Inter secundum ac tertium bellum Punicum (circa annum 169 a.C.n.), Crates ad Senatum missus est legatus Attali II Philadelphi, Regis Pergami. Regione montis Palatini, in cloacae foramen prolapsus est. Crure fracto, Romae diu mansit, ubi per tempus valetudinis, "plurimas acroasis subinde fecit assidueque disseruit," et Romanis "exemplo fuit ad imitandum," ait Suetonius.^[1]

Magnum opus fuit exegeticus Homeri commentarius.

Traditur excogitasse globum qui terram in pilae modum exhibuisset.^[2]

Notae

Jensen, Christianus Cornelius, ed. 1923. Philodemus: Über die Gedichte, fünftes Buch. Berolini: Weidmann.
Mette, Hans Joachim. 1936. Sphairopoiia: Untersuchungen zur Kosmologie des Krates von Pergamon: mit einem Anhang, Texte. Monaci: Beck.
Sandys, J. E. 1958. A History of Classical Scholarship. 3a ed. Cantabrigiae: Cambridge University Press. Prima editio apud Internet Archive
Wachsmuth, C. 1860. De Cratete Mallota. Lipsiae: in aedibus B. G. Teubneri. Textus apud Hathi Trust