Caro anserina[1][2] sive aucina[3] ex anseribus domesticatis provenit speciei Anseris anseris, quae in Europa et Asia occidentali colitur. In Sinis species A. cygnoides colitur.

Ars coquinaria Cechica: Husa s knedlíky a zelím, i.e. crura anseris assi cum brassica rubra condita massisque frictis

Europaei nonnumquam anserem die 24 vel 25 Decembris ad epulum nativitatis Christi parant, sed in Germania, Austria, Cechia die sancti Martini Turonensis, id est die 11 Novembris, anser Sancti Martini paratur.

  1. "De carnibus ... Anserina" (f. 57v apud Google Books); "iecur anserinum": Martialis, Epigrammata 13.58; "": Guilielmus Turnerus, Avium praecipuarum, quarum apud Plinium et Aristotelem mentio est, brevis et succincta historia. Coloniae (Textus apud Google Books) sig. B4 r-v"caro (berniclarum) anseriná paulo insuavior est, et divitibus minus appetita")
  2. "anserinus -a -um, adj." in C. T. Lewis et C. Short (1879). A Latin Dictionary. Oxoniae: Oxford University Press, cf. Logeion
  3. "carnes aucine, pulli pinguesque capones: D. Bec. 2564" (DMLBS) apud Logeion

Bibliographia

recensere
 
Ars coquinaria Turcica: Kaz tiridi (ofellae anatinae e tritico bulgur), typicum Sinopae ferculum, in popina urbis Ancyrae inlatum
 
Ars coquinaria Germanica: Gansjung mit Blutsoße ("anserulus ex iure sanguineo") in popina oppidi Willmersreuth prope Culmbaca(de)m Franconiae inlatum
Fontes antiquiores
  • 1330 : Hu Si-hui, Propria ad mensam Imperatoris principia (Paul D. Buell, Eugene N. Anderson, edd. et interprr., A Soup for the Qan: Chinese dietary medicine of the Mongol era as seen in Hu Szu-hui's Yin-shan cheng-yao [Londinii: Kegan Paul, 2000] pp. 312, 549-550 et alibi)
  • 1803 : Grimod de la Reynière et al., Almanach des gourmands vol. 1 (2a ed. Lutetiae, 1803) pp. 70-73
Eruditio
Praecepta

Nexus externi

recensere
  Vicimedia Communia plura habent quae ad anserinam spectant.