Œ

Œ, œ est ligatura qua litterae "O" et "E" coniunguntur et quae in scriptura nonnullarum linguarum adhibetur.

Scriptura Latina: series paginarum brevium

	Littera A
Abecedarium canonicum A • B • C • D • E • F • G • H • I / J • K • L • M • N • O • P • Q • R • S • T • U / V / W • X • Y • Z Litterae coniunctae et intercalares & • Ä • Å • Æ • Ç • Ħ • Ñ • Ö • Œ • Ü Abecedarium Latinum • Nomina litterarum abecedarii Latini

Lingua Latina

In lingua Latina classica, digraphum oe diphthongum [oi̯] vel [oe̯] indicabat; ante saeculum II a.C.n. per oi scriptum erat. Quintus Terentius Scaurus haec de sono antiquo scripsit:

o praeiectiva est e litterae, ut oe, et secundum antiquos eadem syllaba i.... i littera cum omnibus vocalibus praeiciatur, nulli subicitur nisi u litterae, ut vidi vir, nisi secundum antiquos eius modi syllabae loi et moi per oi scribebantur, non per oe.

Oe in paucis vocabulis nativis reperitur, ut poena, moenia, foedus, et in plurimis vocabulis Graecis, ubi litteras οι aut interdum ῳ repraesentat: Phoebus (Φοῖβος), comoedia (κωμῳδία).

In lingua posteriore oe monophthongus [e] facta est, et saepe per œ ligaturam vel etiam per e scribebatur, ut pena pro poena.

Nexus interni

• Abecedarium