Usor:Jondel/E=mc2

Aequatio physicae theoreticae E=mc² ait iuncturam intra energiam (abhinc E), in forma aliqua massa nisi, massamque (abhinc m). In formula, c significat celeritatem lucis transientis in vaccuo. Re vera, utimur c quia verbi latini celeritas.

ait iuncturam

Re vera, utimur

Significationes aequationis recensere

Haec formula proponit ut cum corpus inertum est, etiam habet energiam in forma massae, quid oppositum est systemae Newtonis, in qua nullam energiam non habet. Est pro quo saepe vocamus massam esse energiam inertam corporis. E potest videri quam energia tota corporis, quae est pro rata massae solum quando corpus inertumst. Nubus, contra, photonum transiens in inanitate, massa utriumque inerta nulla, etiam habet massam, m, causa energiae kineticae.

Implicata recensere

Quia huius aequationis, relativitas specialis implicat ut massa energiaque aequatae sunt; una forma est alterae. Applicationes huius formulae ducit investigationes in bomba atomica et cetera. Una est scitissimarum formularum tempore omne. Etiam qui nescunt acute quid significet saepe intellexunt rationem per culturam, mediasque.

Historia consecutaque recensere

Formula nata ab investigatione Albert Einsteinis in quatenus energia corporis agatur ab inertia. Inventum inlustre de hoc investigatione est ut massa re vera est mensura energiae. Intellegere significationem huius iuncturae, compara vim electromagneticam ad vim gravitatis. In electromagnetisma, energia continetur in radiis (electronicis magnetosisque) adiunctis vi, non in... In gravitate, energia continetur in materia ipsa. Ergo, non est concursatio ut massa complicet continuum spatii et temporis, tamen vires alterarum trium vires fundamentales non id faciunt.

Quam dictum:

${\mbox{Energia inerta}}={\mbox{massa}}\,\times \,{\mbox{(celeritas lucis)}}^{2}$

Pro rebus aequationis, maxima energiae mensura corporis aequat massam multiplicatam a seconda vi celeritatis luminis.

Haec aequatio crux fuit productioni de bomba atomica. A dimetando massas de insimilibus nucleis atomicis, deducendoque massam protonum neutronumque, potest aestimare energiam ligandi^? intra nucleum. Id demontrat energiam posse resolvier a fissione nucleorum ponderosorum atque fusione levium.

Inscitum est ut in primum Einstein scripsit aequationem in forma dm = L/c². L ibi significat energiam, quia alibi E usum sit in demonstratione.

Per hanc formulam unum chiliogramma potest transmittere toto in:

89,875,517,873,681,764 iulia aut
24,965,421,632 chiliovattio-horas aut
21.48076431 megatunnas TNT aut
circum 0.0851900643 quadriliones unitatum Anglicorum thermalium

Pergravis est notare ut rarissime convertiones ab massa in energiam puras sint. Speculatur ut perfecta convertio facta sit si materia confligeret antimateriam. Solito, res alterae quam energia producentur, re vera minor materia convertitur in energiam. Ab aequatione, massa est energia, ac pro claritate, verbo convertere utitur.

Aequatio in applicatione recensere

E=mc² applicat omnibus corporibus, quid habet massam, quam dicet massam duceri energia, energiamqua massa, atque convertere intra duas pote esse.

Fere ea applicat coporibus inertis, ab prospecto in quo corpus non videatur ire. Non intra moenia huius pagina explicare relativitatem specialem, ac breve, velocitas corporis euntis non constans est, ac mutat in proportione velocitati spectatoris. Exempla gratia: si sedeas in raeda eunte, iaciasque pilam, tibi vidatur pila ire ad velocitatem cum qua id iecisti, ac spectatori non eunti, pila vidatur ire ad velocitatem cum qua iecisti additur velocitati raedae. Insimilibus spectatoribus, pila vidatur ire ad velocitates insimiles.

Einstein ipse descripsit relativitatem sic: "Si manus poneas in furnum caldum momentum, videtur hora, sedeas cum pulcherrima puella horam, videtur momento. Nunc ILLAST relativitas."

Modus in quo formula applicet corporibus euntibus dependet in definitionem massae usam.

Utendo massa relativistica recensere

Einsteinis chartae principales (e.g. [1]) usae est m quam nunc definiatur massa relativistica. Haec pertinet ad massam inertiam m₀ (i.e. massa corporis ab prospecto in quo inertum sit) quam sequatur.

m=\gamma m_{0}={\frac {m_{0}}{\sqrt {1-v^{2}/c^{2}}}}

Ac, obtinere aequationem in forma $E=mc^{2}$ , nobis opportet incipere ab aequatione $E^{2}=p^{2}c^{2}+m^{2}c^{4}$ in qua p significat momentum, ponereque p = 0, quid faciat velocitatem, aut v in originali formula, nullam: v = 0. Deinde possumus invenire radicem primam totae aequationis, ${\sqrt {E^{2}=(0)c^{2}+m^{2}c^{4}}}$ , quae est $E=mc^{2}$ .

Si nunc ponamus 0 pro v in aequationem $m=\gamma m_{0}={\frac {m_{0}}{\sqrt {1-v^{2}/c^{2}}}}$ , obtinemus $m=\gamma m_{0}={\frac {m_{0}}{\sqrt {1}}}$ , et $m=m_{0}$ . Sic, in inertia, i.e. ad velocitatem v = 0, massa inertia et massa relativistica quantitatis similis sunt, atque aequatio $E=mc^{2}$ potest rescribier quam $E=m_{0}c^{2}$ . Non differentia facit, nisi fortasse, ut dicendum sit $m_{0}$ est quando v = 0.

Deinde, utendo massa relativistica, aequatio $E=mc^{2}$ rescribenda est quam $E=m_{0}c^{2}$ atque non applicat corporibus euntibus ad ullam velocitatem magis quam ullam, quia $m_{0}$ ibi solum verum est quando v = 0, et si v = 0, $m=m_{0}$ .

Utendo massa inertia recensere

Massa relativistica infrequente utitur hodie phisici, qui utentur m inertiam massam denotatum, ut E=mc² est inertia energia corporis. Quam dictum, solum applicat corporibus non euntibus. Forma quae applicat euntibus est:

E={\sqrt {p^{2}c^{2}+m^{2}c^{4}}}=\gamma mc^{2}

ubi, $p=\gamma mv$ est momentum corporis. Clariter reducier haec potest ad E = mc² si nulla sit velocitas. Ignorans consuetudines temporis, partes huius articuli relictae utentur m pro massa relativistica, et m₀ pro massa inerta.

Parva energia approximatio recensere

Quod energia inerta est m₀c², et energia tota est energia cinetica additur energiae inertae, energia relativistica kinetica datur ab

E_{\mathrm {kinetica} }=E_{\mathrm {tota} }-E_{\mathrm {inerta} }=\gamma m_{0}c^{2}-m_{0}c^{2}=\left(\gamma -1\right)m_{0}c^{2}

et ad velocitates parvas haec formula debet consentire cum formula classica pro energia cinetica,

E_{\mathrm {kinetica} }={\frac {1}{2}}m_{0}v^{2}

.

Duo possunt displicari quam aequales a expandendo $\gamma$ cum serie Tayloris,

\gamma ={\frac {1}{\sqrt {1-({\frac {v}{c}})^{2}}}}\approx \left(1+{\frac {1}{2}}\left({\frac {v}{c}}\right)^{2}\right)

.

Reposita in aequatione nostra originali:

E_{\mathrm {kinetica} }\approx {\frac {1}{2}}\left({\frac {v}{c}}\right)^{2}m_{0}c^{2}={\frac {1}{2}}m_{0}v^{2}

,

Nobis ergo est ½m0v² = E tota - E inertia aut E tota = E inerta + ½m0v², relativistica formula energiae, quae non consentit cum formula Newtonis classica pro energia quae kinetica sit solum. Id demonstrat relativitas maoris ordonis emendationem esse classico mechanici, utque in conditiones parvae energiae, mechanicha Newtonis relativitatisque inqaequa sint.

Ad eventus similes physica Newtonis Einsteinisque adveniunt, quando energia parva sit. Quam potes videre ab aequatione, tamen, cum velocitas augescat, energia magnius fit. Ergo, incongruentes sunt alterae formae physicum corporibus euntibus ad volocitates magnas.

Einstein et annus mirabilis recensere

Albertus Einstein inscitus est prius anno 1905. In hoc anno, protulit tres chartas. Prima fuit Über einen die Erzeugung und Verwandlung des Lichtes betreffenden heuristischen Gesichtspunkt (De prospecto euriscopico pertiniente productionis transnmutationisque lucis). Id proposuit quanta (vide physicam quanticam) existere, demonstravitque in quo modo explicarent phenomena quam effecto photoelectrico. Seconda Über die von der molekularkinetischen Theorie der Wärme geforderte Bewegung von in ruhenden Flüssigkeiten suspendierten Teilchen (De movementis, a theoria kinetica caldoris postulata, particulorum parvorum in aqua inerta pendentum), de movemento Brovniano, dat indicium atomorum. Tertia Zur Elektrodynamik bewegter Körper (de corporum moventium electrodynamica) proposuit theoriam relativitatis specialis. Scitissima quarta charta, Ist die Trägheit eines Körpers von seinem Energieinhalt abhängig (pendetne inertia in mensura energiae corporis?), quae introduxerit aequationem, de qua $E=mc^{2}$ , ramicula fuit tertiae chartae. 1905 vocatur euis annus mirabilis quia antequam, Einstein non inclutus esset. Non physicus erat, ac scriba pro magistratu in Helvetia.