Allusio est figura orationis, in qua scriptor mentionem occulte vel oblique facit rei vel temporis quod in contextu externo accidit vel exsistit.[1] Coniunctio fieri debet a lectore.[2] Ubi coniunctio ab auctore ipso singulis penitus explicatur, melius fortasse appellatur referentia. Allusio litteraria in artibus textum citatum in contextu novo ponit, ubi novas significationes et denotationes sibi suscipit.[3] Praefinire naturam omnium significationum et exemplarium inter textus quae allusio generare potest non fieri potest.[3] Allusio litteraria cum parodia et pastiche arte coniungitur, quae etiam sunt artificii litterarii qui textus conectunt.[3]

Posterior tabellae argillaceae pars ex Pylo (Tabula Pylos Cn 1287) thema Labyrinthi fert, allusionem (fortasse) ad mythologicam Thesei et Minotauri pugnam.

Allusio per definitionem informalem et liberiorem est relatus praetereuns, fortuita rei mentio, aut directe aut indirecte, ut in locutione Anglica in chrematisterio in suum Waterloo incidit.[4]

Sensu autem usitatissimo, allusio est vocabulum litterarium, quamquam verbum etiam indirectas ullorum fontium mentiones nunc comprehendit, inter quos allusiones in pelliculis et artibus oculorum.[5] Allusiones in litteris ad coniungendas notiones adhibentur quas lector pro re comperta iam habet cum notionibus in fabula praebitis. In iudicio pellicularum, mentio ad aliam pelliculam visa, a fabricatore pelliculario de industria non dicta, nunc appellatur cultus. Eventus veri indicia obliqua etiam habere possunt, quando prior eventus a praesente eventu necessario revocatur. "Allusio cum re vitale et perenne in theoria litterarum coniungitur, in loco significationis auctoris per interpretationem,"[6] observavit Gulielmus Irwin cum "What is an allusion?" ('Quid est allusio?') anno 2001 rogaret. Si auditor vel lector significationem auctoris non comprehendit, allusio tantum artificium decorus fit.

Allusio est artificium restrictum, figura orationis quae congerie notionum, memarum culturalium, vel animi motuum iam cum re consociatorum in brevie spatio utitur. Allusio sic intellegi potest solum ab eis qui priorem cognitionem occultae referentiae dictae habent, signum quidem eorum alphabetismi culturalis.

Notae recensere

  1. "A covert, implied or indirect reference" (OED); Carmela Perri explored the extent to which an allusion may be overt, in "On alluding," Poetics 7 (1978); M. H. Abrams allusionem definivit "a brief reference, explicit or indirect, to a person, place or event, or to another literary work or passage" (A Glossary of Literary Terms 1971, s.v. "Allusion").
  2. H. W. Fowler, A Dictionary of Modern English Usage.
  3. 3.0 3.1 3.2 Ben-Porot (1976),107–108: "The literary allusion is a device for the simultaneous activation of two texts. The activation is achieved through the manipulation of a special signal: a sign (simple or complex) in a given text characterized by an additional larger 'referent.' This referent is always an independent text. The simultaneous activation of the two texts thus connected results in the formation of intertextual patterns whose nature cannot be predetermined. . . . The 'free' nature of the intertextual patterns is the feature by which it would be possible to distinguish between the literary allusion and other closely related text-linking devices, such as parody and pastiche."
  4. Anglice: in the stock market he met his Waterloo.
  5. Preminger et T. V. F. Brogan, The New Princeton Encyclopedia of Poetry and Poetics (Princetoniae: Princeton University Press, 1993).
  6. Anglice: ""Allusion is bound up with a vital and perennial topic in literary theory, the place of authorial intention in interpretation."

Bibliographia recensere

 

Haec stipula ad litteras spectat. Amplifica, si potes!