Poësis gnomica in dictis significantibus consistit, versibus ad adiuvandam memoriam passis. A Graecis antiquis gnomes appellatae sunt, a Graeco verbo 'opinionem' significante. Verbum gnome a Henrico Peacham (1576?–1643?), critico Elizabethano, sic definita est: "dictum ad modos et communes hominum usus pertinens, quod res in nostra vita brevitate apta declarat quae fieri aut non fieri debet."[1] Poësis gnomica ad latam litterarum sapientiae familiam pertinet, quae generales de mundo veritates exprimit. Inter themata usitata sunt res divinae saecularesque et hierarchicae coniunctiones sociales.

Nexus interni

  1. Anglice: "a saying pertaining to the manners and common practices of men, which declareth, with an apt brevity, what in this our life ought to be done, or not done."

Bibliographia

recensere
  • Knox, Bernard M. W., ed. 1985. Greek Literature. Cambridge History of Classical Literature, vol. 1, ed. P. E. Easterling. ISBN 0-521-21042-9. Vide Chapter 5, "Elegy and Iambus", pp.117ff de Theogni, Solone, et aliis.
  • Murray, Gilbert. 1897. A History of Ancient Greek Literature. Novi Eboraci: D. Appleton. Vide pp. 85ff de poësi gnomica
  • Symonds, John Addington. 18731876. Studies of the Greek Poets. Londinii: Smith, Elder, & Co.
  • Howell, James. 1660. Lexicon Tetraglotton.

Nexus externi

recensere
 
Stipula

Haec stipula ad litteras spectat. Amplifica, si potes!