Methodus scientifica
Methodus scientifica[1] est methodus disquisitionis scientificae cognitionem doctrinamque meliora intellegendi empiricus sive experimentis nexus. Progressus discendi primum quaelibet theoria excogitavisse oportet.
Generaliter dictum methodus ex partibus quattuor constitus est:
- Formatio hypothesis vel theoriae
- Formulatio praedictionis in usu
- Perfectio experientiae vel experimenti
- Observatio et comparatio cum theoria
Iam Alhazenus methodum scientificam applicabat. Anno 1637 Renato Cartesio notionem methodi tribuit. Hodierno sane notio methodi scientificae saeculo 20 convocata est.
HistoriaRecensere
Iam Alhazenus (965 - 1040) methodum scientificam in opera de optica applicabat. Ab anno 1637 notionem "methodi" cum Renato Cartesio (1596 - 1650) coniunctum est, quo Cartesius opus suum "methodi decursus" divulgavit. Notio "methodi scientificae" demum saeculo 20 composita est.
Alhazenus, qui methodum scientificam in opera sua applicabat.
Renatus Cartesius notionem methodi scientificae fundavit.
NotaeRecensere
- ↑ S. Axters, Scholastiek Lexicon, Latijn-Nederlandsch, Antverpiae, 1937. Pp. 189, 289.
BibliographiaRecensere
- Cartesius R. (1637) Discours de la méthode. Pour bien conduire sa raison, et chercher la vérité dans les sciences (Methodi decursus, ut ratio propria bene conducatur, et veritats in scientia quaeratur) (Francogallice)
Nexus interni
Nexus externiRecensere
Haec stipula ad physicam spectat. Amplifica, si potes! |