Violoncellum
Violoncellum[1] (Italiane violoncello) est chordophonum arcuatum (et aliquando digito tactum), cui plerumque sunt quattuor[2] nervi in quintis perfectis intonatum.
Fabricatores instrumentorumRecensere
Violoncella facta sunt a lyrificibus[3] hominibus chordophonorum faciendorum et reficiendorum a citharis ad violina peritis. Inter clarissimi violoncellorum lyrifices a se factorum numerantur sequentes.
- Nicolaus Amatius et alii in familia Amatiana
- Gulielmus Forster (Anglicus)
- Nicolaus Gagliano
- Mattaeus Goffriller
- Ioannes Baptista Guadagnini
- Iosephus Guarnerius
- Dominicus Montagnana
- Ioannes Baptista Rogeri
- Franciscus Ruggierius
- Stephanus Scarampella
- Antonius Stradivarius
- David Tecchler
- Carolus Iosephus Testore
- Ioannes Baptista Vuillaume
MediaRecensere
|
Bwv1007, movimentum primum.
A Ioanne Michel peractum Praeludium in C Maiore in Das Wohl-Temperirte Clavier,
libro primo, Ioannis Sebastiani Bach A Ioanne Michel peractum Ab Advent Chamber Orchestra cum cellista
Stephano Balderston peractum A Ioanne Michel peractum
|
|
|
Num difficile audis? Vide adiutatum. | |
Nexus interniRecensere
- Apocalyptica
- Cello Rock
- Cithara Brahmsiana
- Concentus Duplex pro Violina et Violoncello
- Quadricinium fidium
- Rasputina
- Ütogardon, instrumentum percussivum Hungaricum, violoncelli constructioni simile
- Violoncellum electricum
NotaeRecensere
- ↑ Perugini, Dizionario (1976); Morgan; Reijo Pitkäranta, Lexicon Finnico-Latino-Finnicum (WSOY, 2001).
- ↑ Sed fuerunt etiam violoncella quinque chordis tenta. E.g., Ioannes Sebastianus Bach suam Sechste Suite für Violoncello in D-Dur (h.e., Sexta series pro violoncello in D maiore) BWV 1012 pro instrumento ut ita dicamus quinquachordo composuit.
- ↑ Huius vocabuli testis est Henricus Friesemann, Nieuw Nederduitsch–Latijnsch Woordenboek (Thieme, 1810), ubi legimus: luitmaker, lyrifex, icis, testudinum, cithararum, vel lyrarum opifex, artifex vel effector.
BibliographiaRecensere
Spatium tonorum.
- Bonta, Stephen. grovemusic.com "Violoncello." Grove Music Online, ed. L. Macy (situs lucrativus).
- Cyr, Mary. 1982. "Basses and basse continue in the Orchestra of the Paris Opéra 1700-1764." Early Music 18 (Aprilis): 155–70.
- Grassineau, James. 1740. A Musical Dictionary. Londinii: J. Wilcox.
- Ghigi, Marcella. 1999. Il violoncello. Conoscere la tecnica per esprimere la musica. Praefatio Marii Brunello. Mediolani: Casa Musicale Sonzogno. ISBN 88-87318-08-5.
- Holman, Peter. 1982. "The English Royal Violin Consort in the Sixteenth Century." Proceedings of the Royal Musical Association 109: 39–59. doi:10.1093/jrma/109.1.39.
- Jesselson, Robert. 1991. "The Etymology of Violoncello: Implications on Literature in the Early History of the Cello." Strings Magazine 22 (Ian.-Feb.). URL.
- Machover, Tod. 2007. "My Cello." In Evocative objects: things we think with, ed. Sherry Turkle. Cantabrigiae Massachusettae: MIT Press. ISBN 978-0-262-20168-1.
- National Music Museum. The King Violoncello by Andrea Amati, Cremona, after 1538.
- Woodfield, Ian, Howard Mayer Brown, Peter le Huray, et John Stevens, eds. 1984. The Early History of the Viol. Cantabrigiae: Cambridge University Press. ISBN 0-521-24292-4.
Nexus externiRecensere
|
Vicimedia Communia plura habent quae ad Violoncellum spectant. |
- "Bow Technique, Nature of the String, Harmonics," georgcello.com
- "Cello History," brevis violoncelli historia apud www.chrisbsmusic.com.
- De partitura pro examinationibus ABRSM practicis violoncelli praescripta apud royalschoolsources.com.
- The Internet Cello Society, apud www.cello.org.
- Index internationalis cellistarum, magistrorum, et discipulorum apud cellist.nl.
- "Online Cello Resource Center (Educational)," apud www.cellobello.com (CelloBello).