Variatio (linguistica)
Variatio est vera linguae proprietas quia plurimae res multis modis dici possunt. Locutores variare possunt pronuntiatum, vocabula (lexicon), morphologiam, et syntaxin (aliquando grammatica appellatam),[1] sed cum diversitas variationis magna sit, rationi variandi ut videtur sunt certi fines: locutores plerumque magnas ordinis vocabulorum mutationes non faciunt, novosque sonos omnino adventicios fere non pronuntiant.[2] Variatio linguistica non est idem ac non grammaticalitas, sed locutores iam (saepe non conscientes) sciunt quod in eorum sermone patrio fieri potest et non potest. Variatio linguistica est sententia maximi momenti in sociolinguistica.[3][4]
Nexus interni
Notae
recensereBibliographia
recensere- Bright, William. 1997. Social Factors in Language Change. The Handbook of Sociolinguistics, ed. Florian Coulmas. Oxoniae: Blackwell.
- Chambers, J. K. 2003. Sociolinguistic Theory: Linguistic Variation and its Social Significance. Oxoniae: Blackwell. ISBN 0631228829.
- Labov, William. 1963. The social motivation of a sound change. Word 19:273–309.
- Labov, William. 1966. The Social Stratification of English in New York City. PhD diss. Washington.
- Meecham, Marjory, et Janie Rees-Miller. 2001. Language in social contexts. Contemporary Linguistics, ed. 4a, ed. William O'Grady, John Archibald, Mark Aronoff, et Janie Rees-Miller, Bedford/St. Martin's. ISBN 0312247389.
- University of Pennsylvania. ?2005. Tabula 1. Phonological atlas of North America.
- Wardhaugh, Ronald. 2006. An Introduction to Sociolinguistics. Wiley Blackwell. ISBN 9781405135597.