Sermo patrius

prima cuiusdam lingua, ab origine discita
-3 (maximum dubium) Latinitas huius rei maxime dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.

Sermo patrius,[1][2] vel patrius sermo,[3][4] est prima cuiusdam lingua, ab origine discita. Interdum, cum liber a parentibus aut hominibus erudiatur varios sermones dicentibus, has linguas simul potiri potest, omnis patrius sermo habita.

Et Pactio internationalis de iuribus civilibus et politicis[5] et Pactio contra discriminationem in educatione[6] pro hominibus minoritatis ethnous ius suam sermone patrio loquendi protegent.

Notae recensere

  1. Cicero, De finibus bonorum et malorum 1.4.4
  2. Servius grammaticus, Commentarii in Aeneidem 12.836.
  3. Lucretius: "patrii sermonis egestas" (DNR 1.832), et in Cassell's, s.v. sermo.
  4. Livius, 34, cap. 31: "pluribus me et ipse egisse quam pro patrio sermone fateor."
  5. Pars III, Articulus 26
  6. Articulus 5

Nexus interni

 

Haec stipula ad linguam vel ad linguisticam spectat. Amplifica, si potes!