Refractio
Refractio in physica (optica) est phaenomenon luminis directionis ac velocitatis mutandi cum ex altero in alterum medium transeat.
Ratio
recensereLumen ab uno medio in aliud dissimile incidit, partim regredi in medium anterius quod est reflexio, partim vero pergere per medium posterius, mutata vel non mutata directione prout angulus incidentiae fuerit magis quam zero vel zero quod est refractio.
Vas hemisphaericum vitreum imple aqua usque ad centrum , in quod centrum dirigat luminosus radius efficiens angulum incidentiae ; cujus anguli mensuram capies super circulo : in quasi frangetur[1] radius , et a pristina devians directione progredietur per faciendo cum angulum refractionis ; cujus anguli mensuram capies in vasis ambitu; facile namque deprehendes punctum , per quod emergit radius e vase ut redeat in aerem. Iam variato , variabit quidem , sed ratio sin θ1 / sin θ2 prodibit constanter .
Ad haec: observabis punctum in plano circuli , ubi reperitur ; inde sequitur incidentem radium , refractum et normalem fore in uno eodemque plano. Si luminosus radius per punctum ingrederetur aquam , et incidens in exiret in aerem, non aliam viam teneret in aere nisi priorem : angulus incidentiae esset , angulus autem refractionis . Angulorum incidentiae et refractionis plana dicuntur, alterum similiter incidentiae, alterum refractionis.
Quoad alia media, alii exsistent numerici valores rationis sin θ1 / sin θ2 pro unoquoque medio constantes. Nam cuique medio proprius est index refractionis, quem designamus generatim per , maior quo minor est velocitas lucis in eo medio; si celeritas lucis in vacuo littera , velocitas in medio quodam littera designatur, index refractionis invenitur aequatione
Transeunte luminis radio ex uno in alterum medium, anguli refractionum legi refractionis parent:
Notae
recensere- ↑ frango, frangis, fregi, fractum, frangĕre
Nexus interni
Bibliographia
recensere- Caraffa, Andrea. 1840. Elementorum Physicae Mathematicae. Vol. 2. n° 154 Romae.[1]