Poetae novi sive neoterici[1] vocabantur poetae Latini saeculi primi a.Chr.n. qui dramata et epica negligentes genera minora (utputa epyllion, elegiam, epigramma) colebant. Id Hellenismi favorem tradere videtur.

Catullus, poeta novus illustrissimus

Insuper poetae docti sint et opuscula eorum artificia linguistica aestimanda, quoad versuum legem ac modificationem optima.

Cantatores maximi momenti fuerunt Gaius Valerius Catullus, Publius Valerius Cato, Gaius Licinius Calvus et Gaius Helvius Cinna.

Bibliographia recensere

  • Christian Hild: Liebesgedichte als Wagnis. Emotionen und generationelle Prozesse in Catulls Lesbiagedichten (=Hermeneutik und Kreativität, 2). Röhrig, St. Ingbert 2013, ISBN 978-3-86110-517-6
  • Thomas Baier: Geschichte der römischen Literatur (=Beck'sche Reihe, 2446). Beck, München 2010, ISBN 978-3-406-56246-4, p. 72–74.
  • Manfred Fuhrmann: Geschichte der römischen Literatur (=Reclams Universal-Bibliothek, 17658). Reclam, Stuttgart 2005, ISBN 3-15-017658-1, p. 170–174.
  • Vito Sirago: La scuola neoterica. Saggio con edizione dei frammenti. Arona, Paidera 1947.

Notae recensere

  1. Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannoverae 1918 (tomus 2, col. 1140)
 

Haec pagina est stipula. Amplifica, si potes!