Laudatio funebris Romae antiquae fuit oratio quam propinqui aut peritus orator in funere in memoriam defuncti habebant. Caerimonia funebris facta est in partes, earum erant sacrificium et pompa, per quam propinqui defuncti imagines suorum maiorum ferebant vel induebant. Et praeficae erant, sicut in mulierum Graecarum moribus, solutae ad flendum. Nomen huius ritus “neniae” erat. Postquam in forum ventum erat, aliquis, maxime propinquorum, dum in rostris erat, laudationem habebat. Quacum de vita mortui, de cursu honorum, de victoriis in proeliis et de triumphis narrabat.

Bibliographia

recensere
  • Franca Ela Consolino: Leichenrede. In: Reallexikon für Antike und Christentum. Band 22, Hiersemann, Stuttgardiae 2008, ISBN 978-3-7772-0825-1, Sp. 1133–1166, hier: 1146–1150
  • Wilhelm Kierdorf: Laudatio funebris. Interpretationen und Untersuchungen zur Entwicklung der römischen Leichenrede. Meisenheim am Glan 1980, ISBN 3-445-01941-X (Habilitationsschrift Bochum 1975/76)
  • Wilhelm Kierdorf, "Laudatio funebris" in Der Neue Pauly vol. 6 (Stutgardiae: Metzler, 1999. ISBN 3-476-01476-2) col. 1184–1186.
  • Gero von Wilpert: Sachwörterbuch der Literatur. Editio ictava. Stuttgardiae 2013, ISBN 978-3-520-84601-3, p. 452.