Henoticum

Henoticum^[1] (a verbo Graeco ἑνότης, unitivum^[2], deductum) fuit edictum de unitate ecclesiae ab imperatore Zenone anno 482 sancitum, quod altercationes theologicas inter asseclas Concilii Chalcedonensis (451) et Monophysitas, qui imprimis in provinciis orientalibus Imperii Romani vivebant, sedaret. Ab Henotico canones Chalcedonenses non reiecti, sed neglecti sunt. Definitio verae (orthodoxae) fidei canonibus conciliorum Nicaeni (325), Constantinopolitani (381) et Ephesini (431) referendis fit.

Quod compromissum quidem Henotici animos Monophysitarum non nihil confirmavit, haudquaquam satis fecit, simul autem ab episcopo Romano acerbe repugnatum est, conatus imperatoris, ut imperium in rebus religiosis uniret, ad irritum cecidit et contra brevi eo perventum est, ut Schisma Acacianum ecclesiam Romanam a Constantinopolitana divisit.

Edictum in historia ecclesiae Evagrii Scholastici redditur (3,14).

Nexus interni

Monophysitismus

Bibliographia recensere

G. Prinzing: Henotikon. In: Lexikon des Mittelalters, Vol. 4, Coll. 2134. (Theodisce)

Notae recensere

↑ Cf. Du Cange ad vocem
↑ Ita Liberatus Diaconus Henoticum reddidit, cf. Du Cange ad vocem

Nexus externus recensere

Henotikon in The Catholic Encyclopedia: an international work of reference (Novi Eboraci: Appleton, 1907–1914) (Anglice)

[1] Cf. Du Cange ad vocem

[2] Ita Liberatus Diaconus Henoticum reddidit, cf. Du Cange ad vocem

[1]

[2]