Apamea

Vide etiam paginam discretivam: Apamea (discretiva).

Apamea

Situs urbis Apameae

Apamea ad Orontem fuit urbs olim praeclara, hodie ruinosa, in finibus Syriae iacens non procul a flumine Oronte. Nomen ab uxore conditoris Seleuci Nicatoris Apama accepit^[1]. A primis incolis Macedonibus 'Pellam' quoque appellatam, auctor est Strabo. Ibi Seleucidae reges elephantos et equos nutriebant ceteraque ad exercitum instruendum idonea ponebant atque in primis eos homines qui ceteros artes belli docebant eo arcessebant. Collis eximie munitus erat inter flumen et paludes ita ut Caecilius Bassus a Caesare anno 46 a.C.n. secessionem faciens ibi per duos annos legionibus adversus se missis feliciter restiterit nec vinci potuerit.

Incolae noti

Posidonius (ca. 135 a.C.n.–51 a.C.n.), philosophus Stoicus
Sextus Varius Marcellus (saeculo 2 p.C.n.), procurator provinciae Britanniae et pater imperatoris Elagabali
Oppianus Apameensis (saeculo 3 p.C.n.), poeta didacticus Graecus, qui scripsit Cynegetica

Notae

↑ Strabo, Geographica XVI.2.4;

Bibliographia

Fontes antiquiores

Strabo, Geographica XVI.2.10

Eruditio

Janine et Jean Charles Balty, "Apamée de Syrie, archéologie et histoire. I" in Aufstieg und Niedergang der Römischen Welt vol. ? pars ? (ISBN 3-11-007337-4) pp. 103-134 (Textus lacunosus)
Jean Charles Balty, "Apamea in Syria in the Second and Third Centuries A.D." in Journal of Roman Studies vol. 78 (1988) pp. 91-104
"Apameia. 1" in Gulielmus Smith (1854). Dictionary of Greek and Roman Geography. Londinii: Walton & Maberly

Terra

Haec stipula ad urbem spectat. Amplifica, si potes!

[1] Strabo, Geographica XVI.2.4;

[1]