Usor:Tchougreeff/Ligamen (chemica)

Phenomenon ligationis (chemicae) crucis est in chemia et physica status solidi. Id est non simplice comprehensibilis et primarie ex exemplis intellegi potest quae in schemata generale instrŭi debet.

Notēmus primo superficiem solis. Temperatura ibi inter 5000 et 10000 gradus Kelvinis (K) jacet (i.e. 0.5 - 1 electronvoltia - eV). Apud tales temperaturas materia in forma (statu) gasis monoatomici i.e. atomorum separatim moventium exsistat.

Alter limes praebet aliqua cometa in parte suae orbitae ab sole procul. Illic ea temperaturam habet circa zero absolutum (0 gradus Kelvinis) et materia e.g. in cometa in statu solido exsistat. Enim, tota chemia et physica status solidi ac physica liquidorum etc, etc in fauce angusta temperaturarum inter 0 et 10000 gradus Kelvinis evolventur et in intervallo inter 10000 et 0 K (pressione normale) omnes transitiones systematum atomorum inter status liberum (gasum monoatomicum) et quosvis status ligatos (liquidus vel solidus vel gasum polyatomicum - i.e. moleculare) occurrunt.

Atomos autem notantur ex nucleis onere positivo $Z{\rm {e}}$ et electronibus oneribus negativis ${-{\rm {e}}}$ compositae esse vi electrica (electrostatica) sese attrahentibus. Secundum Rutherfordem et Bohrem materiae pars permagna ca. 2000:1 in nucleis continetur quae omnis onera positiva portant et ergo viribus electricis (electrostaticis) sese repellunt. Electrones similiter onerum negativum habentes inter se repugnant. Ergo solum fons virium quae potuĕrint materiam in statu ligato continere attractio electrostatica inter nucleos et electrones - unicus terminus attractivus in formula ad energiam systematis corpusculorum oneratorum spectans - fuĕrit. Et ita est id. Secundum theorema Hellmannis et Feynmannis, componens $x$ viris urgens nucleum α^isimum exprimatur formula:

$F_{x\alpha }=Z_{\alpha }\left[\sum _{\beta \neq \alpha }^{A}{\frac {Z_{\beta }\left(X_{\alpha }-X_{\beta }\right)}{\left|{\vec {R}}_{\alpha }-{\vec {R}}_{\beta }\right|^{3}}}-\int {\frac {\rho \left(\{{\vec {R}}_{\alpha }\}\mid {\vec {r}}\right)\left(X_{\alpha }-x\right)}{\left|{\vec {R}}_{\alpha }-{\vec {r}}\right|^{3}}}dV\right]$

ubi $\rho \left(\{{\vec {R}}_{\alpha }\}\mid {\vec {r}}\right)$ densitas electronum in puncto spatii (physicae $\mathbb {R} ^{3}$) ${\vec {r}}={\bigl (}x,y,z{\bigr )}$ est, radius vector loci nuclei α^isimi ${\vec {R}}_{\alpha }={\bigl (}X_{\alpha },Y_{\alpha },Z_{\alpha }{\bigr )}$ est, et densitas ipsa omnibus locis nucleis occupatis $\{{\vec {R}}_{\alpha }\mid \alpha =1\div A\}$ praedeterminata est. Evidenter, si ex duobus nucleis $\alpha$ et $\beta$ cum coordinatis $X_{\alpha }>X_{\beta }>0$ i.e. α^isimus remotior ab coordinatarum origini jacet, vis a nucleo $\beta$ in nucleum $\alpha$ impressa hanc in plagam majorum $X$-orum agit quia $X_{\alpha }-X_{\beta }>0$ et vicissim secundum Legem Motus III nucleus $\beta$ in plagam contrariam eam $X$-orum minorum urgetur. Ita terminus primus in formula suprascripta agit qui repulsionem inter nucleis describit. Solum terminus secundus in ipsa formula permittet nucleis $\alpha$ et $\beta$ vicissim in plagis $X$-orum minorum aut $X$-orum majorum cōgi, et ita est. Jamvero, considerēmus systema imaginarium duorum nucleorum onero 1 in punctis $X_{\alpha ,\beta }=\pm 1$ axis abscissarum positorum. Illi sese vi $\pm {\tfrac {1}{4}}$ repellunt. Electrono in origine coordinatarum posito nuclei vi attractiva $\mp 1$ ad originem coguntur quae manifeste vim repellantem superat. Earnshaw