Rubi (Apulia)
Italiae municipium
Vide etiam paginam discretivam: Rubi (discretiva).
Vide etiam paginam discretivam: Rufrium (discretiva).
Rubi[1][2][3][4][5] (-ōrum, m.) sive Rufrium[6] (-ii, n.) (Italiane Ruvo di Puglia) sunt oppidum Italiae et municipium, circiter 25 570 incolarum, in Regione Apulia et in Urbe metropolitana Barensi situm. Incolae Rubenses[5][6] seu Rubustini[7] appellantur.
Res apud Vicidata repertae:
Civitas: Italia
Locus: 41°7′2″N 16°29′1″E
Numerus incolarum: 24 347
Zona horaria: UTC+1, UTC+2
Situs interretialis
Locus: 41°7′2″N 16°29′1″E
Numerus incolarum: 24 347
Zona horaria: UTC+1, UTC+2
Situs interretialis
Gestio
Procuratio superior: Urbs metropolitana Barensis
Geographia
Tabula aut despectus
Insigne
recensereGeographia
recensereClari cives
recensereHic vixerunt
recensere- Anacletus, papa.
- Antonius Bello, episcopus.
Aedificia egregia
recensere- Ecclesia cumcathedralis Assumptionis B.M.V.
Ecclesia Catholica Romana
recensereRubi, cum Melphicta, Iuvenatio, et Terlitio sedes episcopalis ecclesiae Catholicae Romanae sunt. Nomen sedis episcopalis dioecesis Melphictensis-Rubensis-Iuvenacensis-Terlitiensis[5] est.
Fractiones, vici et loci in municipio
recensereFractiones
recensere- Calendano.
Municipia finitima
recensereNexus interni
- Apulia (regionem),
- Urbem metropolitanam Barensem,
- Provinciam Barensem (provinciam abrogatam),
- Barium (urbem),
- Municipium Italiae.
Nexus externi
recensereVicimedia Communia plura habent quae ad Rubos spectant. |
Pinacotheca
recensere-
Collocatio finium Municipii in Urbe metropolitana Barensi.
-
Ruborum: castrum.
Notae
recensere- ↑ Iohannes Iacobus Hofmannus, Lexicon universale (1698) ~
- ↑ Rŭbī (-ōrum) m.; Hor. Sat. 1.5.94.
- ↑ F. Sacco, Dizionario geografico-istorico-fisico del Regno di Napoli (Neapolis: Vincenzo Flauto, 1796) (I) (II) (III) (IV)
- ↑ (vide p. 269 apud Google Books)
- ↑ 5.0 5.1 5.2 Cf. "Dioecesis Melphictensis-Rubensis-Iuvenacensis-Terlitiensis" e The Hierarchy of the Catholic Church (situs a Davide M. Cheney elaboratus) (Anglice)
- ↑ 6.0 6.1 J. G. Th. Graesse, Orbis Latinus (Dresdae: Schönfeld, 1861; 1909. Brunsvici, 1972, 3 voll.) 1 2 3}
- ↑ Plinius, Naturalis historia 3.105.