Eschatologia (Graece: ἐσχατολογία) est notio theologica, quae novissima (mortem, mortuorum resurrectionem, extremum iudicium, consummationem mundi, infernum sive mortem aeternam, caelum sive vitam aeternam) significat. Numerus et appellatio novissimorum per saecula variat. Cum initio imprimis finis singuli hominis habebatur ("eschatologia individualis"), postea, praecipue in theologia Lutherana, animus ad finem totius creaturae refertur (eschatologia universalis).

Quattuor Equites Apocalypsis. Caelatura ab Alberto Durero facta.

Tales doctrinae non solum in religione Christiana, sed etiam multis in aliis religionibus inveniuntur – ut puta in religione Aegyptiaca, Iudaica et Islamica.

Origo notionis recensere

Notio eschatologiae a saeculo septimo decimo in usu est. Dogmaticae pars quinta (et ultima) ab Lutherano Philippo Henrico Friedlieb conscriptae "Eschatologia seu Florilegium theologicum exhibens locorum de morte, resurrectione mortuorum, extremo iudicio, consummatione saeculi, inferno seu morte aeterna et denique vita aeterna" intitulata est.[1] Abraham Calov duodecimum (i.e. ultimum) caput dogmaticae suae "ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ Sacra" intitulat.[2] Neuter notionem definit, sed de "Novissimis" agendo sensum verbi novi demonstrat.

Notae recensere

  1. Eschatologia, Seu Florilegium Theologicum exhibens locorum De Morte, Resurrectione Mortuorum: Extremo Iudicio . . . Autore? Philippo-Henrico Friedlieb (Stralsundii: Mederus 1644).
  2. Calov, Abraham: Systematis locorum theologicorum, e sacra potissimum scriptura et antiquitate, nec non adversariorum confessione . . . tomus duodecimus et ultimus, Eschatologia sacra, quo sistuntur articuli. 1. De novissimis in genere. 2. De morte et statu post mortem. 3. De mortuorum resurrectione. 4. De extremo judicio. 5. De consummatione seculi. 6. De inferno, seu morte aeterna. 7. De vita aeterna (Witebergae: Wilcke, 1677).

Nexus interni

Nexus externi recensere

 

Haec stipula ad religionem spectat. Amplifica, si potes!