Lascia ch'io pianga
Lascia ch'io pianga est aria ad supranistriam a Georgio Friderico Handelio composita. Originem ducit a saltatione sarabanda anno 1705 in melodrama Almiram inserta.[1] Sed Handelius arià primum usus est anno 1707 in oratorio Il trionfo del Tempo e del Disinganno ('triumphus temporis et errore reditus'), quamquam illo tempore alia verba habebat:
Lascia la spina, cogli la rosa;
tu vai cercando il tuo dolor.
Canuta brina per mano ascosa,
giungerà quando nol crede il cuor.Omitte spinam, cape rosam
proficiscere tuum quaesiturus dolorem.
Cana pruina manu celata adlata
veniet, cum nil opinatur cor.
Quattuor annis post, anno 1711, Handelius illa melodia usus est in Rinaldo melodramate, quod ad scaenam Londiniensem creavit. Quae aria novis verbis, Lascia ch'io pianga, est petitio libertatis quam Almira serio animo Arganti raptori suo facit:
Lascia ch'io pianga
mia cruda sorte,
e che sospiri
la libertà.
Il duolo infranga
queste ritorte,
de' miei martiri
sol per pietà.Sine lugeam
meam sortem crudam
ac gemam
libertatem.
Infringat dolor
haec vincula
tormentorum meorum
sola miseratione.
Notae recensere
- ↑ Dean & Knapp 1987: 176-178.
Bibliographia recensere
- Dean, Winton & Knapp, J. Merrill (1987) Handel's Operas: 1704-1726. Oxford University Press.