Ius gentium antiquum
Ius gentium saeculo tertio a.C.n. ex iure civili crescebat, cum appareret hominibus foedera pangentibus iuris quodam fundamento communi opus esse secundum ius naturale. Itaque ius gentium praecipue valebat apud mercatores mare Tyrrhenum transeuntes. Praetor peregrinus ex anno 242 a.C.n. de causis cum peregrinis actis iudicabat. Constitutione Antoniniana anno 212 p.C.n. edicta ius civile ad homines cunctos sub imperio Romano viventos attinebat, qua re iure gentium non iam opus erat.
Iustinianus I apud Institutiones quae a Gaio editae sunt, iure Romanum;
- Quod vero naturalis ratio inter omnes homines constituit, id apud omnes homines constituit, id apud omnes populos peraeque custoditur, vocaturque ius genium." (Liber I, II, sec 1)
Ius gentium huius aetatis potius modum agendi inter nationes describit. Principium sumpsit a libro Hugonis Grotii "De iure belli ac pacis" scriptum. Et Samuel Pufendorf "De iure naturae et gentium" scripsit. Inter varios fontes huius iuris maxime valet Chartam Nationum Consociatae, de quo Ioannes Kelsen liberem "Lex Consociationis Nationum" (anglice: The Law of United Nations) scripsit anno 1950. De litibus, ad quas solvendas ius gentium adhibendum est, iudicat Tribunal Internationale. Etiam Consilium Europae decretum est anno 1949 ad regnum iuris gentium. Et origo facta est "Iuris populorum" (anglice: The Law of Peoples) Iohannes Rawls anno 1999.