Franciscus Patricius

Franciscus Patricius (Italiane Francesco Patrizi da Cherso ; 25 Aprilis 1529—6 Februarii 1597) fuit philosophus et scientiae ac humanista aevo Renascentiae ductus Venetus doctrina Neoplatonismi. Studium et Aristotelis, Platonis, hermetismi et elementorum alchemicae fecit. Sua alma mater fuit Universitas Ferrariensis deinde Universitas Patavina.

Opera Latine scripta

Della nuova geometria, 1587

Artis historiae penus. Octodecim scriptorum tam veterim quam recentiorum monumentis. Basileae, Ex officinia Petri Paterna, 1579.
Della Historia dieci dialoghi. Venetia: Appresso Andrea Arrivabene. 1560.
De historia dialogi X. Con Artis historicae penus. Basiliae. 1579.
La militia Romana di Polibio, di Tito Livio, e di Dionigi Alicarnaseo. In Ferrara, 1583.
De rerum natura libri ii. priores. Aliter de spacio physico; aliter de spacio mathematico. Ferrariae: Victorius Baldinus 1587.
De spacio physico et mathematico. Ed. Helene Vedrine. Lutetiae: Libr. philosophique J. Vrin, 1996.
Discussionum Peripateticarum tomi iv, quibus Aristotelicae philosophiae universa Historia atque Dogmata cum Veterum Placitis collata, eleganter et erudite declarantur. Basileae. 1581
Nova de Universis philosophia. (Ad calcem adiecta sunt Zoroastri oracula cccxx. ex Platonicis collecta, etc. Ferraria. 1591, Venetiae 1593.
Apologia ad censuram,

B. Brickman, An Introduction to Francesco Patrizi's Nova de Universis Philosophia, Novi Eboraci 1941.
C. Vasoli, Francesco Patrizi da Cherso, Romae 1989.

Vicimedia Communia plura habent quae ad Franciscum Patricium spectant.