Dysthymia (Graece δυσθυμία 'animi maeror', < δυσ- 'difficile' + θυμός 'animus'; antonymum euthymiae) est status morbi mentis et animi motus in medicina agnotus, quo homo depressionis chronicae sensum, taedium, et aliquando animum alienatum a mundo patitur,[1][2] Notio a Roberto Spitzer (editore Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, DSM-III) Societatis Psychiatricae Americanae annis 1970 exeuntibus creata est, ut notione depressive personality (Anglice, personalitati depressivae) substitueret.[3]

Perturbationes animi dysphoriam inducere possunt, saepe periculo mortis voluntariae, praecipue in hominibus perturbatione bipolari patientibus, quando in statu depressionis versantur.[1] Quia verbum solum ad condicionem animi spectat, homines communibus vitae rebus respondentes, sicut aegritudini et maerori, dysthymiam pati possunt. Dysthymia etiam per substantias chemicas induci potest, inter quas medicamenta psychoactiva, sicut antipsychotica usitata et inusitata.[4]

Nexus interni

Notae recensere

  1. 1.0 1.1 Abbess, John F.. "Glossary of terms in the field of psychiatry and neurology" .
  2. Turner, Samuel M.; Hersen, Michel; Beidel, Deborah C., eds. (2007). Adult Psychopathology and Diagnosis (5a ed.). Hoboken Novae Caesareae: John Wiley. ISBN 978-0-471-74584-6 .
  3. Brody, Jane (30 Ianuarii 1995). "Help awaits those who live with sadness". Daytona Beach, Florida. p. 54 
  4. Neuroleptic (antipsychotic) dysphoria | biopsychiatry.com.

Bibliographia recensere

 

Haec stipula ad medicinam spectat. Amplifica, si potes!