Confusio est modus ad obligationes extinguendum, id est cum debitor et creditor una persona fit, quia debitor sui ipsius nemo esse potest. Iam iuris consultus Romani confusionem descripserunt. Sextus Pomponius in Enchiridio, quo nobis in Digestis traditur, scripsit:

Verborum obligatio aut naturaliter resolvitur aut civiliter: naturaliter veluti solutione aut cum res in stipulationem deducta sine culpa promissoris in rebus humanis esse desiit: civiliter veluti acceptilatione vel cum in eandem personam ius stipulantis promittentisque devenit.[1]

Notae recensere

  1. Digesta Iustiniani 46.3.107.